9 Eylül 2015 Çarşamba

Ses..

Yıllar yıllandıkça daha az yazar olmuşum.. Dahada yalnızlaşmışım demek ki bu hayatta..
Düşünüyorum ne ara bu kadar yalnız kaldım diye..
Etrafıma bakındığımda bi kaç arkadaş bi iki akraba dışında hiçbirşey kalmamış bana..
Onlarda olabildiğince uzak.. Mesafeli..
Paylaşmaktan korkar olmuşum.. Mesela aramaktan mesaj yazmaktan çekinir olmuşum..
Tek vazgeçemediğim çenem sanırım..
Karşımda biri olmaya görün hiç susmamacasına konuşuyorum.. Sürekli konuşuyorum.. Çok konuşanları sevmeyen biriyken üstelik..
Beynimi yoran şeyler hep işimle ilgili, hep oynadığım bi kaç oyunla.. Yada ne okusam diye önünde saatlerce rafın önünde durduğum kitaplarım..
Şuanda da yalnızım koca ofiste.. Koca ofis demesem daha dopru sanırım artık ufacık bu oda.. 
Eskiden severdim böyle boş olunca ofis..Biraz daha açardım müziğin sesini.. 
Şimdi yine aynısı yaptım odada yapayalnızım, müziğim var arka fonda..


"' Ne kaldı geriye zaten bir sürü boş hatıra
   Yaşamak değil ki bu görüntüler var adeta 
   ...
   Gideceksen eğer gelirim diyerek
   Bir daha geri gelme "

Sinirliyim, üzgünüm, sevinçliyim ara sırada olsa umutluyum..
Dışarıda bir yerlerde hayat başkalarına daha da zor benim ki zor derken.. 
Bencilliğin lüzumu yok..
İçin burkulur, 3-5 saat üzlür geçersin..
diymi ya...
Yalnız gitmiyor muyuz bu hayattan..
Ha hasta yatağında ha kalleş bi kurşunla..


Copyright All Right Reserved ! Tuba Atamer !