26 Şubat Tekerrür.. "Ölmüş"

Ölmüş..

Ne tuhaf bir kelime bu.. “Ölmüş”

-mişli geçmiş zaman kullanınca özellikle..

Yokmuş, gitmiş..

Uzaklığı daha çok dayıyor insanın burnuna.. Yanında olmadığından –müş –miş –muş diyoruz..

“Öldü, gitti, yok..

Ne kadar kulağa doğu olası geliyor bu kelimeler oysaki..

Ama hayat bazen inatlar, bir avuç kendini bilmez bencillikler yüzüne mahvolup gidiyor işte..

Kinci olmayın, zayıf olmayın, kulak asmamayı öğrenin bazı şeylere.. Üzülürüm diye düşünmeyin mesela.. Siz üzülün ama başkasını üzmeyin..

Ben gibi olmayın..

Hayatımda üzülebileceğim çok insan var.

Sevgili, babaannem de onlardan idi..

Geçen sene görmüştüm onu hasta yatağında..

Tanımamıştı..

Yaşlıydı, güçlükle nefes alıyordu.. Hayatın son demlerini yorgun vücuduyla karşılıyordu..

Sarıldım, öptüm.. Bolca ağladım..

Geride ne bıraktı bana derseniz, ismimi bıraktı.. Bölük pörçük anılar var zihnimde..

Gülümsemesi var..

Gözlerinden akan yaşlar..

İki aile büyüğümü de böyle yitirdim ben..

Biri bana doğru sevinçle, özlemle gelirken gitti uzaklarda, biride burnumun dibindeyken uğramaya korkarak kaybettim yine uzaklarda..

Dejavu bu olsa gerek..

Tarih gene aynı : 26 ŞUBAT !

Anneannem bundan 15 sene önce 26 Şubatta öldü..

Ondan 15 sene sonra babaannem 26 Şubatta gözlerini yumdu..

Gerçek olmayacak kadar tuhaf içimdekiler..

Boş gözlerle sadece izliyorum..

Hayatta belki çok üzdüm, ama bil ki sevdim..

Yolun aydınlık olsun Babaannem..

Rabbimin merhameti sevgisi hep sizinle olsun..

Sizleri seven bir Tuba..

Onlar İnsandı, Biz İnsanoğlu !!

Hayat öyle zor ki; diye başlamak istedim cümleme ama öyle zor zamanlar yaşayan insanlara haksızlık edeceğimi düşündüm yazdıktan sonra..

Günlerden tek kelime yazmıyorum bu sayfaya.. Gelip uzun uzun inceleyip kapatıyorum tekrar..

Son bi kaç gündür haberlerde, yolda, sosyal medyayada gündemimiz aynı, güzeller güzeli Özgecan..

İnsanlık dışı demeye dilim varmıyor.. Hayvanda diyemiyorum böyle bir vahşete hayvanlara haksızlık etmek olur bu..

Öyle çok denecek cümleler, kelimeler var ki kalbimden klavyeme düşmüyor bir türlü.. 

Bende bir kadınım, dışarıda adım atarken arkamdan gelen ayak sesleriyle gardını hep elimde tuttarak yürürüm.. Gece dışarı çıkıp eğlenmek kendi arabamla bile olsa trafikte bile  buna maruz kalıyorum.. 

Ne üzücü ne kırıcıdır ki bu insanlarıda birer anne doğurmuş, büyütmüş.. Belki hayırlı evlat olsun diye çabalamış.. Hangi anne evladının hem cinsine bu nedenli insan ötesi bir vahşeti yapmasını isterki?

Düşünüyorum, bu kadar soğukkanlıca su gibi bir genç kıza bunu nasıl yapabildi? 

Bu kadar kolaymıdır bir canı almak? 

Bu kadar kolaymı bir inanın şahsına sahip olmayı kendine HAK bulmak!!

Yazık Türkiye'de KADIN OLMAK demek erkek ırkının sahip olabileceği bir meta olarak görülüyor..

Eteği kısadır, dudağında ruj vardır, topukulu giymiştir, saçı açıktır.. Belli ki kuyruk sallamıştır.. 

Peki ya siz?

Sizin hastalıklı sadece uçkurunuzu düşünen kuyruk acınız?

Bir bayan olarak dünyaya gelmek Dünyanın bir çok yerinde bir ayrıcalıkken burada ne yazıkki 1-0 yenik gelmek demektir.. 
Gözlerinizi açtığınız andan itibaren hayat güzeldir, hayatı bir pisliğe çeviren ise bu tip zihniyetli beyinlerdir..
Cem Yılmaz'ın dediği gibi; Beyni yok fikri var..
Olan fikirde nerden geliyor gayet açık..

Denecek kelime çok lakin benim diyecek bunları kabullenecek gücüm yok.. 
Kendi ülkemde kendi insanlarımın birbirlerini yapabildiklerini gördükçe inancımı yitirmeden durabilmek çok güç..
İnsana, insan değeri verilemeyen bir KADIN olarak; YASTAYIM!!!  Ölen insanlık için...

Bu fotoğraf bir UTANÇ tablosudur.. Özgecan'ımıza bir erkek eli daha değmesin diye kadınlar omuzladı tabutunu.  Utanmalıyız, UTANMALISINIZ. !

#sendeanlat
#OzgecanAslan
#insanolmak

Kaçın.. !

Bir zamanlar yakın birinin sesi, bir zaman sonra yabancı bir sese dönüşür..
Hayata 2-0 yenik başlamak kadar zordur o yabancının sesini anımsamak..
Bekledikçe değişir o ses.. Silinik ve cılızdır..
Duymaya görsün yılların yabancılaştırdığı o sesi kulaklarınız, nefesinin sesi kadar tanıdıktır..
Hayatta yediğiniz goller çoğalmaktadır..