Son dönemlerde fark ettiğim bir şey bu sanırım, herkeste bir yalnız kalma korkusu..
Zamanın ya yüzünüze bakmamıştır ya da zaten arkadaştınız ve aranızda hiçbir şey geçmemiştir.. Geçme ihtimali dahi doğmamasından bahsediyorum.
Sonra ne mi oluyor, hoop yıllar sonra gelen bir mesaj… Yada bir konuşmaya çalışmalar muhabbet etmek istemeler..
Hani niyeti iyi tutup muhabbet etmeye çalışırsın kendi hayat yoğunluğunda bir şekilde sosyal mecralardan yazışmaları yürütürsün.. Hani karşı tarafta kırılmasın fikriyle..
Sonra bir bakarsın ki mevzular saçmalamaya “yürüme” olarak tabir ettiğimiz duruma erişir..
Bu olaya aşırı tavım bu aralar..
Pardon da sordun mu acaba karşı tarafa istiyor musun diye?
Sevgilisi var mı, birini seviyor mu ya da bir ilişki için hazır mı en mühim olanı da seninle bir ilişki doğsun istiyor mu diye?
Sinirleniyorum… Asabım bozuluyor... Kalp kırmayayım diyorum ama yaptırmayın lütfen…
Zamanında aklınıza bile gelmeyen birinin yalnız kalacağım korkusuyla çullanmayın..
