Bol bol mutsuz günaydın ...

Kendimi anlamıyorum..

Kendi kendime eziyet ediyorum, kendimi küçük düşürücü  anlara bırakıp sonra da ağlamama anlam veremiyorum.. 

Denememiş olmamak için değer miydi böyle şeylere.. Değer miydi kendime olan öz saygımı bir parça daha koparıp atmaya..

Miğdem bulanıyor, hayat öyle boktan bi yer ki terk edip gidesim var hayatın olmadığı bir yerlere.. İnsansız olan.. Var mı öyle bi yer? 

Sen nereye kafan oraya, hayat zaten gözünün ucunda.. Her yerde insanlar var.. Çoklar..

Berbat bir sabah, gözümden akan uyku emin olabilirsin, yersen.. 

Bol yağmurlu günler blokçum.. 

Çokça şeyler

Galiba gene hatalarımla boğuluyorum.. Gene kendime kızıyorum.. Ne kadar aptal ne kadar kör biriyim işte buna hayıflanıyorum..

Gururumu kıralı ne kadar oldum bilmiyorum.. O katır gururum var ya yumuşamış.. Esnemiş.. Güzel olmuş vesselam.. Lakin yanlış yer yanlış insan.. 

Galiba ben insanları hiç bir zaman anlamayacağım.. 

Hiç kimseyi.. 

Anlamak istemiyorum çabada harcamak ama lanet olsun ki hala bunları yapıyorum.. Gururunu kırmış biriyim ben, gururumu... Nasıl oldurda ufacık bir şeyi yapamam.. 

Kaçmak istiyorum sevgili blog.. Kimsenin olmadığı o ıssız adaya.. Hayvanlar olsun ağaçlar, kuşlar, deniz... 

Kurtulmak istiyorum üstümdeki insan yüklerinden.. Ağlayamıyorum da.. Utanıyorum, ayıplıyorum kendimi nasıl izin verirsin diye .. 

Öylece yatıp hiç düşünmeden yaşamak istiyorum.. Gözlerimi kapatıp rüzgarı dinlemek sadece uyumak istiyorum.. 

Çok şey mi istiyorum yine ?