Eski telefonumu kurcaladım bir kaç saat önce.. Tıpkı birinin gizli sırlarına ortak olmuş gibi özel hissettirdi beni.. Tuhaf bir duygu yarattı bende..
Şöyle bir bakınınca hatırlamadığım o kadar zamana ait mesajlar, fotoğraflar vardı.. Dinlediğim müzikleri açınca nede güzel olduklarını artık onları dinlemediğimi farkettim..
Zihnim hatırlamak istemez gibi bir türlü bilemedim o anları..
Bazıları da öyle acı geldiler ki... Bazıları da güldürdü..
Eskiden gazete küpürlerini sakladığım aklıma geldi onlardan bile fotoğraflar vardı.. Garipsedim..
Öyle duyarsız bi insan oldum ki.. Herşeyin bir anısı olduğunu unutalı asırlar gibi sanki.. Bir çok heyecanım daha çocukçaymış..
Elimin altında olabilcek bilgileri bile istiflerdim bir yerlere.. Yeni ben olan ise ne biriktiriyo nede saklıyor..
Siliyorum herşeyi..
Fotoğraflamak gibi bir yapım vardı.. Herşeyii...
Artık herşey diye bir nokta yok.. Sıradan düz, öylesine..
Nasılda heyecanla biriktirdim o telefona o anıları kimbilir.. Mesajlaşmalarım bile daha samimi ve içtenmiş..
Aslında güzel bir mizah yapım vardır en azından insanları güldürmeyi bilen biriyimdir bunu sen hiç görmemiştin eminimki sevgili blogum hem nerden görecek bileceksin ki diymii..
Okudukça tekrar güldüm..
Gizli gizli evden tüyme planlarım bile o telefonda öyle eski bi tarih ki.. 2011-2012-2013...Korumacı bir abiye sahip olunca gizlilik daima tek kuraldı... Onları bile özledim sanırım..
Kimseye güven duymuyor kimseyle eskisi gibi konuşmuyorum.. Mizah duygumsa gerçekten yanında rahat hissettiğim insanların yanında ortaya çıkıyor..
Ne garip değil mi, insan kendinin nasıl bir noktaya varmış olmasını görmek...
Çocuklardan farkımızda bu değil mi zaten.. Bizden daha farklı bakıyolar hayata büyüdükçe onlarda yitiriyor o bakış açılarını..
Tıpkı bizler gibi..
Bir zamanlar daha mutluydum.. Daha çok seven biri... Daha çocuk.. Umutlu..
Ne tuhafsın be kardeşim sen ufacık bir telefondan çıkan bi ton ıvır zıvıra bile kocaman bi anlam yükledin..
İçimde dolup taşan bir sürü şey var aslında ama dillendiremiyorum düşmüyorlar onları tarif edecek kelimeler zihnime..
Zaten hep saçmalayan biriyim..
Ne kadar saçma bir hayatım var..
Ne kadar gereksizsin..
Ah!
Düşündümde eskiden daha iyiydim.. Neden, nasıl bu hale gelebilir bir insan aklım almıyor.. Elimizdedir hayatımızın ipi ancak bazen o ipi sizin benliğiniz değilde yarattığınız içinizde olan sizin başka bir benliğiniz çekiştirip durmaya başlar.. Çırpınmak fayda etmez ne yazık ki ne yapar eder kontrolü gene elir... Öyle bir durumdayım...
Bu kabuğu ne yıkar yada kim bilemiyorum.. Ama lütfen çok bekletmesin ölüyorum içimdeki bensizlikte..
Ve... Herşeyi sildim... Her zaman silerim...
