Her şeyi sevgi çözer sevgi her şeyi iyileştirir demişti bir arkadaşım, inanmışım buna galiba ki sabırla özenle uyguladım..
Sevmek tek başına yetmiyormuş öğrendim.
Zaten hep olmadık ne varsa yaşayıp inandığım yada inanmak istediğim her şey yıkılıyor..
Kabul ettim aslında tek başıma kurtaramayacağımı iyi edemeceğimi, ama umut denen o hissi içimden atamıyor olmam daha çok acıtıyor canımı.
Umut yoksa yaşam yoktur saçmalığına inanmıyorum inanmak istemiyorum..
Canımı yakan her şeyden herkesten uzakta olmayı diliyorum..
Olmadığım kadar sabırlı olmadığım kadar sorumlu yükü kaldırabilmek için çaba harcayıp eli bomboş dönmek bir çok şey için direncimi inancımı kırdı..
Sürekli böyle mi olacak ‘Boş vermeyi öğren, hayatındaki herkesin kalması gerekmiyor’ evet bunu sonuna kadar hatırlatıyorum söylüyorum ama neden bu kadar zor?
Ben ki acılarını silip ezip geçmiş biri olarak bunu övgüyle anlatırken şimdi öyle güçsüzüm ki..
Çok kırgınım hayat sana…
Çok kırgınım inancımı kıranlara..
Çok kırgınım güvenimi elimden çekip alanlara..
Çok kırgınım sana…
Affetmiyorum hiç birinizi…
