İnsan yaşlandıkça mı yalnızlaşıyor, alıştıkçamı.. Konuşmak bile bir külfet gibi oluyor insanın omuzlarında..
Bıkıyorsun kelimeleri yanyana koymaya.. Yakışmıyorlar sanki birbilerine.. Bezmişlikle istemsizce;
-nasılsın?
-iyi, sen?
-iyi bende.
Tüm sohbetin bundan ibaretliği dilinin buna bile olan tahammülsüzlüğü..
Tahammülsüzlük mü yalnızlık ?
Susmam ne peki ?
Yalnızlıktan mı susar insan yoksa bezginlik midir susturan..
Yalnızken susmayız aslında..
Susmak bambaşka bir şey..
Tahammül edemiyorum susmayan yalnızlığıma, susup duran bezginliğime..
