NEDEN

Artık hiç bir şey hiç kimse beni ağlatamaz diyordum .. Ağlatabiliyormuşsun hala ve hala.. Hayatta değişmeyen tek şeysin galiba .. Havaya kaldırdığım her kadehte “neden?” dedirtmene şaşırmam.. Ağzımdan dökülen adın.. Zihnimden dilime dökülen an’lar.. Neden hala orada hissettirdiklerin.. Söküp attırdın sildim oysa .. Hala ne işin var içimde .. Neden söylesene neden ben değil neden ?... Doğru hissettirip doğru olmayan adam neden girdin hayatımın orta yerine.. Ne işin vardır benim zavallı duygularımla .. Ne istedin bizden ? Bu dünyadaki yaşamımda döklecek gözyaşım az mı geldi sana? Neden.... Cevabını bilmediğim hersey gibi .. NEDEN ?

İşte o zaman ....

Nerde okuduğumu hatırlamıyorum ama şöyle bir şeyler diyordu; 

“Bir insan birini yalnızken hatırlıyorsa sevmemiştir. Ansızın hatırlayıp yalnızlaşıyorsa, o zaman sevmiştir.” 

Diyeceklerim bu kadardı... 

Allah kurtarsın..

Yaa Öyle İşte.....

İnsan yalnızlığı dediklerimden.. Üzülebiliyorum ama artık alışmış hazmetmiş olmam gerekirken.. Arkadaş, dost, sevgili, akraba adı ne olursa olsun bu hayattaki insanların bencillikleri can yakmamalı artık.. Bu saatten sonra olmaması gerekli.. 

Kahretsin ki hala kırılıyor işte hep kırıldığım yerdekiler.. 

Üzülmek ruhuma yapışmış galiba.. Katı, duygusuz falan değilim işte kendimi bile inandıramıyorken insanları nasıl inandırabiliyorum anlamıyorum.. 

neyse ki bugünde buldum üzülecek bir şey.. Buna da şükrediyorum daha kötüsüde olabilirdi.. Benim için umut tükenmiş sen kaç kurtar kendini...