İnsan yalnızlığı dediklerimden.. Üzülebiliyorum ama artık alışmış hazmetmiş olmam gerekirken.. Arkadaş, dost, sevgili, akraba adı ne olursa olsun bu hayattaki insanların bencillikleri can yakmamalı artık.. Bu saatten sonra olmaması gerekli..
Kahretsin ki hala kırılıyor işte hep kırıldığım yerdekiler..
Üzülmek ruhuma yapışmış galiba.. Katı, duygusuz falan değilim işte kendimi bile inandıramıyorken insanları nasıl inandırabiliyorum anlamıyorum..
neyse ki bugünde buldum üzülecek bir şey.. Buna da şükrediyorum daha kötüsüde olabilirdi.. Benim için umut tükenmiş sen kaç kurtar kendini...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder