Yazmaya geldiğimde saatlerce yazarım kafamdakileri ama görünce bir anda susuverir o kelimelerim..
Sesim kısılır böyle boğuk boğuk çıkar..
Fısıldarım sanki..
Hani rüyada olur konuşmak istersiniz ama konuşamazsınız onun gibi bi his..
Çok can sıkı boğucu böyle..
"Bazı insalarin birbirlerine asik olmasi gerekir . Ama bu onlarin birlikte olcaklari anlamina gelmez . "
Bu sözleri okuduğumda içim cızladı sanırım.. Neden ki dedim..
Yanıt bulamadım işte.. Yanıtı çok açık öyle olmalı çünkü..
Sormam gereken neden hep beni buluduğudur..
Bu soruyuda bana sürekli kazık atan "KADER'e" sormam gerek fakat yanıt vermeyeceğinide biliyorum.. Onun adına bende yanıtlayamam.. Anlaşılan her bilinmeyen gibi buda böyle havada asılı kalacak.. Sallasamda düşmeyeceği de aşikar..
Çok soru sormak saatlerce konuşmak merak ettiklerinizi öğrenmek istediğiniz kişiyle konuşamamak kadar feci sarsıcı bir durum daha yoktur bence..
Kendimi aptal gibi hissediyorum..
Demiştim ya harbiden zavallıyım..
Herşey bir sonraki yaz'a demekte isterdim ama diyemiyorum işte..
Bi yığın ıvır zıvır tesadüfler cartlar curtların eşliğinde koca bir şansızlık ve talihsizlikle ki üstelik arada çıkan o boğukluk sessimle 'öylemiiii' diyebildiğin o kafana dang diye gelen mesajdan sonra mı...
Yok artık yani...
Aynen yok yaniii !!
Yok'um yokluğunda kayıbım.. [ vay be =) ]
Bence herkes aşık olsun.. Olabilsin ve kovuşsun..
