Önce arzularını yitirdi, sonra onları gerçekleştirebileceği cesaretini..
Önündeki uzun yolu beklerken söndürdü tüm ışıkları birer birer..
Karanlıkta gizlenmek her zaman daha kolaydı, daha güvenli..
Bir zamanlar kırabildiği o zincirlerini yerleştirdi tekrar yerlerine.. Kilit vurdu ürkekce..
Umudunu yitirdi karanlıkta bir yerlerde..
Sonra neşesini..
Yok yere gülmelerini, güçlü kahkahalarını..
Kalbini duymaz oldu, zihnine teslim etti kendini..
Hatıralarını bıraktı bir bankta..
Denize savurdu omuzlarındakilerini..
Kelimelerin rüzgara karışıp gitmesini seyretti bi süre.. Gözden kaybolunca sırtını dönüp yürüdü kalabalık boş caddeye doğru..
Baktığı bir zamanlar gördüğü değilken, artık sadece baktığıydı... Gördüğü sadece düz bir duvar..
Duygularını da yitirmişti..
İnancı?
... İnandığı herşey yerle bir olmuştu..
Sonra; hayallerinide yitirdi.. Hayelleri olmayan insan yaşayamaz.. Yaşamamalı..
Yaşamını yitirmiş bir ölüye dönmüştü...
Son arzusu hiç sorulmadı..
Kimse veda konuşması yapmadı, gözleri taşarcasına dolmadı..
Anı defterinde sadece adı yazdı..
Mezar taşınada "hiç yaşamadı" diye not düşüldü..
Silik bir sayfa olarak kaldı..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder