"İnsan kendine ihanet ediyor."

"Konuşmamak ne iyi, bir bilsen.
İnsan elbette konuşmak istiyor; dert yanmak, haklı çıkmak istiyor.
Fakat kelimeler insana ihanet ediyor, insan kendine ihanet ediyor."

—  Oğuz Atay

Mesela, diyorum...

Olur mu sizede...

Hani bir an gelir değil dört duvar arasına sığışmak kendi kafanızın içine dahi sığamazsınız..

Hani bir an da olur ki feci bir ferahlama hissi ile aydınlanırsınız..

Duygularınız, içinde bulunduğunuz o dört duvar.. Öyle tanıdık gelir ki o dört duvar size, ilk hissettiğiniz gibi arkanıza bakmadan bırakıp gitmek istediğiniz o yerle aynı yerdir üstelik..

Hani hep o ilk 24 saat çok önemlidir ya, onun gibi bişey...

İlk 24 saat zorlar.. Zorlar... Zorlar...

Sonra o koma halinden yavaşça çıkmaya başladığınızda herşey berraklaşır, hafifler, dahada netleşir.. Huzur iner, karanlık sis kaybolurken ışık doğar birden.. O ışığın huzurlu kollarına atmak için can atar bir yan, bir yanda aksi yöne çekmek için elinden geleni yapar.. 

Dinerç gösterir bir yan, diğer yan çoktan pes etmş bayrağı indirmiştir oysa.. 

Ama bir tatlıdır ki o ferahlama hissi.. 

Hani sürekli kaşınan bir yaranın tatlı tatlı kaşınması gibi... Yaraya vereceğiniz zararı düşünmeden kaşırız kaşırız... Sonra mı yara büyür büyür... Geçmez mi elbet geçer fakat yeri hep bakidir.. Kocaman belli belirsiz koyu bir pembelik bırakır..

Öyle işte..

Hayat böyle nefes almaktan ibaret olsa keşke diyorum.. Nötr, sıfır his sıfır düşünce...

O ilk 24 saati hiç yaşamasak, mesela.. 

Atlattık bitti dediğin anda bir daha tekrarlamasa, mesela..

Mesela diyorum ki; o sise hiç dolanmasak bol ışıklı bol huzurlu olsa herşey..

Sıkıcı olsa işte böyle hayat.. 

Hep mutlu hep isteksiz.. 

Net bir şekilde.. 

Nötr olsa, mesela...

Mesela diyorum, sadece beden olarak yaşasak... İyi olmaz mıydı..?

 

Neredeyse ..

"Neredeyse kar başlar.
Birini düşünür gibi oluruz. Biliyorum
Ellerin de üşür. Biliyorum ama
Isıtabilirsin onları. O ateşte.
Hazırsın da. Biliyorum. Ama
Sana bir boyun atkısı gerek. Kış geldi."

—  Turgut Uyar

...<>...

Ne zaman bitecek içimdeki bu kış..
Ne zaman bitecek bu nemli bahar..
Mantığı ne zaman kenarı bırakacağım..
Ne zaman...

Boşluk ..

Boşluk .., a photo by t u b i on Flickr.

KÖTÜ BİRİ(YİM)

Başlı başına yanlış yaratılımışım.. Buna dün gece kesin bir sonuç ile karar verdim..

Korkağım..

Potansiyel bir mutsuzluk aracıyım... Bu konuda abidesi dikilebilir cinsten..

Etrafımdaki herkese sadece mutsuzluk veren biriyim..

Beni seven birini fark edemeyecek şekilde kalın düşünceliyim..

Korkuyorum işte..

Birini mutsuz etmekten, onuda bu uçsuz yanlızlığıma çekmekten.. Orada tek olmaya alışmam gerek..

Boğazımda düğümlü bugün kelimeler..

Gözerimden akıyor hepsi bir bir...

Üzgünüm... Özür dilerim.. Hemde çok...

Doğru olanı hiç bulamadım.. Hep yanlış seçimler yanlış kararlar aldım.. Bunlar üzer.. Bi tek beni üzse keşke..

Üzer... Çok üzer...

Uykumu kaybettim yine.. sabaha kadar sadece tavanı izledim..

Ay ışığının gecenin karanlığında pencereme yansıttığı izleri seyrettim..

O'nu düşündüm..

Belkide doğru olan budur.. Böyle daha mutlu olursun.. 

Zamanla... 

Zaman...

Umarım siler..Ummak .. Beklemek..

Sevgil'i Gününüz Kutlu Olsun.. Hadi Baklım.. :)

Bugün "Aşk"ın günü..

Hiç düşündünüzmü bugün nereden doğdu diye..

Hep derim delinin biri bir taş atmış hepimizden peşinden koşmuşuz.. 

Aslında 14 Şubat Sevgililerin Günü olarak doğmamış.. Muhtemelen bugünün değişmesinde zekası ticarete işleyen biri tarafından değişime uğratılmış.. En azından ben senelerdir bunu savunurum.. 

Yani "günler" sadece para harcanacağını bildiğiniz günlerdir.. Yani benim teorime göre bir kişiyi seviyor ve ona"yar" olarak bakıyor elini tutup tüm sevginizi dile getirmek istediğiniz biri ise zaten her gün sizin olmalı bir gün değil.. İçinizden geliyorsa ona her gün hediyeler verebilmelisiniz.. Senede birgün değil yani...

Evet, günleri hatırlarım.. Kutlarımda ama bir çok kişi benim gibi düşünmediğinden ve böyle günlerde hatırlanılmaktan hoşlanırız bu sebeple.. 

Gelelim 14 şubat nerden gelmiş.. Aslında bir çok kişi bilmez nereden gelmiş diye.. Bakınız;

"Sevgililer Günü: 270 yılında Aziz Valentinus adlı rahibin, Roma İmparatoru II. Cladius tarafından kafası uçuruldu. 226 yıl sonra 496'da ise Papa Gelasius, 14 Şubat'ı Aziz Valentin Günü ilan etti. Aziz Valentinus Yortusu, 19. yüzyıla gelindiğinde; Amerikalı Esther Howland'ın ilk Sevgililer Günü kartını göndermesinden bu yana farklı biçimde kutlanmaya başlandı."

Yani sevgili "Vikipedi'den" gayette açıklayıcı bir durum bu.. Valentine kelimesi sevgi, hoşlanılan kişi anlamına gelmekteymiş.. Ve Amerikalı Esther'de buradan yola çıkarak farklı bir boyut katmış görünüyor...

Ee ne diyelim.. Madem böyle gelmiş böyle devam edecek, banada Sevgililer gününüzü kutlamak düşer.. :)

Mutlu günler...