Kıskançlık... Çok garip bir duygu..
İnsanın içinde bir anda en sevdiğiniz insana karşı öfkeyi tetikleyen, tüm herşeyi yakabileceğini hissettiren, o gücü içinize işleyen bir duygu...
Bazende sadece kırgınlıkları yerleştirip, hiçlik duygusunu iyiden iyiye oturtuyor içinize biryerlere...
Kıskanç bilmez beni kimse..
"Kıskanmam ki ben" derim.. Ama içim içimi yediğimi kim bilebilir ki?
İhtimal vermesemde arasıra işte deli gibi öfkeye kapılıyorum.. Kızıyorum.. Sonunda ağlamaklı olup susuyorum.. Küsüyorum...
Kıskançlık hoş birşey değil aşırısı yada aşırı olmayanı yok bu duygunun.. Herkeste bir parça bile olsa var... Ufacık...
Her insan kıskanır ama her insan ben gibi yapmaz sanırım... Galiba...
Kimbilir bazen arada bir de olsa göstermek gerek onu, zihnimde beni yiyip bitiren o duyguyu...
Gururum olmasa belki de... Gurur daha baskın daha otoriter...
Küstüm, kırıldım yine hepsi bundan ibaret işte...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder