GÜVENMEYİN...

 

Ayrılığa alışmak diye bir duygu var. Çok acayip bir duygu..

Bir yanın hala alev, diğer yanınsa dumanı tüten bir kor..

Çok şey yaşayıp bitirdim bu hayatta , gün oluyor hepsi rüzgarla uçup gidiyor..

Yeniden yeşermesi her seferinde zor olsa da bu  duygunun kül olup uöması çok hızlı oluyor..

Neden sorusuna asla cevabım yok.

Hep aynı çukurun içinde, hep aynı cevapsız sorular..

Güvenmeyin kimseye bu hayatta güvenmeyin.

Güven duygusuna layık olan tek kişi kendinizsiniz..  

Sevmeyin

Hayat her şeye gebe.. 

Öyle kötü günlerden geçiyoruz ki hastalık yangınlar felaketler..

Ne yaşam enerjim kaldı ne de bir heves..

Hayata bir kez gelip severek yaşamak varken kırıp döküp zarar veriyoruz.. 

Bugünlerde hepsi üzerime geliyor sanırım.. 

Gündem berbat hayatım berbat.. 

Özlememeyi, sevmemeyi nasıl öğreneceğim söylesene?

Bu günler nasıl bitecek?

BOŞ HİSSEDERKEN DOLU TAKLİDİ YAPMAYIN!

Her şeyi sevgi çözer sevgi her şeyi iyileştirir demişti bir arkadaşım, inanmışım buna galiba ki sabırla özenle uyguladım.. 

Sevmek tek başına yetmiyormuş öğrendim. 

Zaten hep olmadık ne varsa yaşayıp inandığım yada inanmak istediğim her şey yıkılıyor.. 

Kabul ettim aslında tek başıma kurtaramayacağımı iyi edemeceğimi, ama umut denen o hissi içimden atamıyor olmam daha çok acıtıyor canımı.

Umut yoksa yaşam yoktur saçmalığına inanmıyorum inanmak istemiyorum.. 

Canımı yakan her şeyden herkesten uzakta olmayı diliyorum.. 

Olmadığım kadar sabırlı olmadığım kadar sorumlu yükü kaldırabilmek için çaba harcayıp eli bomboş dönmek bir çok şey için direncimi inancımı kırdı..

Sürekli böyle mi olacak ‘Boş vermeyi öğren, hayatındaki herkesin kalması gerekmiyor’ evet bunu sonuna kadar hatırlatıyorum söylüyorum ama neden bu kadar zor?

Ben ki acılarını silip ezip geçmiş biri olarak bunu övgüyle anlatırken şimdi öyle güçsüzüm ki.. 

Çok kırgınım hayat sana… 

Çok kırgınım inancımı kıranlara..

Çok kırgınım güvenimi elimden çekip alanlara..

Çok kırgınım sana…

Affetmiyorum hiç birinizi…

Geceye notum

Anlatamadığınız bir çıkmazınız var mı?

Hayatım boyunca yaptığım çok az hatadan pişman oldum..

Ama şimdi öyle bir şey ki bu tamamen ben olmanın dışında bir durum.. 

pişman mıyım garip ama bilmiyorum.. 

Gitmem gerek gidemiyorum.. Susmamam gerek ama hala susuyorum.. 

Yokmuş gibi davranmak ne zormuş.. Oysa ki karşındaki bunu öyle alelade olabilirmiş gibi davranırken..  

Duygularınıza değer verilmediğini hayatın her anında yaşasakta en beklenmedik birinden gelince insan afallıyormuş. 

Ne yaparsınız ki kader bu hayatınızın ortasına en istemediklerimizi alabiliyoruz. 

Düşünce gücü diyorlardı galiba diymi.. Sen neyi çağırırsan onu getiriyorsun..

Oysa ki tek çağırmak istediğim biraz huzur biraz sevgi birazda güvendi.

Ben test ettim denedim uğraştım öyle olmuyormuş işte.. Sizde de böyle olacak diye demiyorum ama bu ihtimali de bir düşünün diyorum sadece o kadar :) 

Denedim, çabaladım, sabrettim geriye dönüp baktığımda ‘hiç denemedim’ demeyeceğim en azından.. 

Denedim olmadı diyebilmekte kötü değil sanırım.. 

hayır hayır berbat bir şey… 

Berbat hissediyorum..

Hayat enerjim sıfır nefes alıyorum ama galiba zorunluluktan.. 

Bir kaç saat önce bir yazı okudum şöyleydi sanırım; Arada fark var ben yalnız değilim tek başımayım diye nasılda doğru.. Oysaki ben sadece tek başımayım..

Mahallenin gürültüsü eşliğinde uyumaya çalışsam iyi olacak sanırım.. 

Pişman olmayın sizi yaptığınız hiç bir şey için pişman hissettirmelerine izin vermeyin.. 

Neden hayatı çok uzunmuş gibi yaşıyorlar ?

 

Nasıl anlarım birinin sana demek istediğini?

Basit değil midir bu söylersin biter peki, neden bir insanın tavırları ve imalarından anlam ve sonuç çıkarmak zorunda kalmalıyım?

Yormuyor mu sizi böyle olmak?

Konuşabiliyorsak anlatabiliriz de böyle bir yeteneğimiz varken neden insanlar bunu kullanmaz?

Birine acı çektirip kıvranmaktan keyif almayı da anlamıyorum..

Neden hayatı çok uzunmuş gibi yaşıyoruz?

Kırıp döktüklerimizi görememek bu kadar zor mu?

Hayatı yaşamaya zor kılan yine bizleriz..

 İnsanlar..

Sevmeyi bilmiyorlar..

Hırsları, egoları daha ağır basıyor..

En iyisi arkanı dönüp gitmek, bana insan lazım değil ki artık……

Home

Hey merhaba,

Özledin mi beni.. Ben özledim sanırım samimiyetini, tatlı dostluğunu.. Çok özledim.. 

Düşüncelerime tek set çekmediğim sığanım canım blogum.. 

Eskisi gibi cümleler yazamıyorum eskiden olduğu gibi iyi ifade edemiyorum kendimi.. Ne yazarken ne konuşurken..

Ama her şeyi batırmakta hala mükemmelim.. En azından değişmeyen bir şeyler var değil mi :)

İlk açtığımda burayı çok farklıydım çok.. Şimdi dönüp bakıyorum kötü değil değişimim ama olmasını istemediğim şeyler de değişmiş.. 

Yolumu kaybettim.. Neydi kimdim öyle yokum ki karşıma baktığımda her yer simsiyah..

Bugünde mutsuzuz çok şükür :D 

Yine geleceğim.. Şimdi durmam lazım burda..

Sağlıcakla kal tatlı rüyalar .

Hi !!

Boğuldum blogcum..

Bana iyi gelen her şeyden koptum..

2020 ye güvendim gene yarı yolda kaldım..

Güzel tek bir şey getirdi bana ama ondan da emin değilim..

Bir yerlerde hata yapıyorum.. Bulamıyorum..

Bazen içinde bulunduğum durumda ‘ne yapıyorum ben’ derken buluyorum..

Mutlu muyum yine; buradaysam bil bakalım senceee.. :)

Saçma sapan bir belirsizlik kuyusunda yüzüyorum..

Hayatım tekrar etmekten başka hiçbir işe yaramaz..

Neyse. Her neyse işte. Gene buradayız hoşgördük diyelim mi..