Boşverebildiği sürece duyarsızlaşıyor insan. Bakıp kalıyor öylece ekrana... Etrafına... Ellerine, parmaklarına, tüm tırnaklarına... Nefesinden oluşan camın buhusuna.. Dahada yayılmasına.
Pencereden seyretmeye koyuluyor. Görmek istediğinden çok, olmuşları görebiliyor. Olupta bitenleri, bitemeyenleri....
Fakat farkında değil... Çoğu zaman... Öylece bakıyor...
Kulağında tanıdık bir melodiyle, tanıdık yüzleri görüyor hep. Sanki hiç, hiçbiri gitmemişçesine, bitmemişçesine...
Tebessüm yok. His yok. Düşünce, umut, istek, şefkat, kızgınlık, tepki yok. Boşvermiş çünkü. Duygusuzca, arzusuzca süzüyor herşeyi, herkesi...
Asırlar geçiyor sanki o bir kaç dakikalık anda. Ağırlaşıyor bedeni. Kalbi kaldıramıyor taşlaşmış bedenini. Ağrıyor sol yanı... Yükü ağır. Nefes almak bile güçleşiyor... Suyun dibine ağır ağır bırakıyor kendini... Sadece bir kaç dakika işte..
Bir ömür geçiriyor böyle.. Suyun yüzeyine çıkmakla çıkmamak arasında...
Elden ne gelir ki diye hiç düşünmedimi?
Hiç mi sormadı kendine, başkalarına... Ya onlar neden sormadı? Neden boşverdin, duygularını nerede kaybettin diye... Sende sormadın dimi bir başka insana..?
Fark etmiyor insan bazen. Boşvermek kolay geliyor işte... Bir kaç dakikalık an ne de olsa.. Olsada olur olmasada...
Olmuyor işte...
Hayatını hapsediyor bir pencere kenarına. Bazen açmaya bile korkuyor.. Çıkıp karışmak varken o kalabalığa, tutuyor sımsıkı pencerenin parmaklıklarını... Rüzgardan korkuyor, seviyor ancak kıramıyor işte bazen o duvarı.. Masaldaki gibi üfleyip püflesede kurt, yıkamıyor taştan yapılmış evi...
Biliyor çünkü bir kere yıkılanların, tamirinin zor olduğunu. Bü yüzden her seferinde dahada eklyor taş. Temkinli fakat her defasında daha da yükseltiyor duvarını... Artıyor, artıyor... Sonra mı?
Bir başka insanın bir başka insana verebileceği en büyük eserin, ilk fırça darbelerini huzurlarınıza sunuyor... Bir başkasına... Başkalarına.... Eser hiç tamamlanmıyorsada, insan tamamlıyor en sonunda..
BOŞVERİYOR.
DUYGUSUZCA BOŞVERİYOR.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder