Sadece yazmak 'hep' iyi gelse keşke.. Bazen anlatmak istiyorum tanıdığım, tanımadığım herkese...
Uzun zamandır duygusuzca yaşıyormuşum. Şarkıların bile bir anlamı yokmuş. Duyduğum sadece yalnızlığı, sessizliği bozmakmış.
En kötüsüde "insan yalnızlığıymış."
Müziğimin notalarının bile yetersiz, yersiz ve boş kaldığı "insan yalnızlığım"...
Körmüşüm. İnce bir perde varmış gözlerimin önünde.
Sesimde, her soluğumda içime çektiğim duyarsızlıkmış...
Hepsini kapalı anlık hislerle dolu boş bir kafese, içime almışım..
Bu kafese sıkışıp kalmışım. Farkında olmadan.
Muhabbet kuşlarına şeker vermezler çünkü kör olabilme ihtimalleri vardır derler...
Büyük bir keyifle yerken yavaş yavaş kör olurlarmış...
Tıpkı kuşlar gibi kör olmuşum... Fazlası zarar... O'nsuzluksa manasız...
Bazen gerçekten yetmiyor... Odamın içinde yankılanan müziğin, cama değen dalın sesi...
İnsan yalnızlığımı bitiremiyor...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder