Uzaklar diye bir yer var.

Uzaklık insanın içindeki yalnızlıkta gizlidir...

Belkide 'O' dur !

Sessiz adımlarla yaklaştı..

Banka O'nun yanına oturdu..

Karşıda dalıp gittiği boşluğu seyretmeye başladı, O'nun gibi..

"Ne hissediyordu, hangi hayallere dalmıştı..

Saatlerdir öylece izliyordu sadece..

Belki hiç gidemediği yerlerde şuan.. 

Söyleyemediği kelimeler, hiç duymadığı şarkılarda belki..

Belki de kimsesiz..

Yokluğun içinde kaybolmuş bir hiç..

Belkide kocaman kalabalık bir yerde..

Çocuk sesleri, kahkaların arasında sevdiği insanlarla belkide...

Belki bir hastahane koridorunda.. 

Elinde bir kağıt, diğer yanında toparlayamadığı duygularında..

Yapıp yapmama arasında bir yerlerde belki de..

Sonunu düşünmeden yapamadığı herşey gibi, sıkışıp kalmış düşüncelere..

Akıp giden cadde de yetişmeye çalışmakta gitmekte olduğu bilinmezliğe, belki de orada...

Anlamlandıramadığı herşeyin içinde..

Belki de koca bir okyanusda..

Kıyıya vuran dalgaların sesinde..

Küçücük bir çakıl taşı belki de.. Milyonlarca taşın arasında bulunmayı bekleyen parlak bembeyaz bir taş..

Küçük bir kuştur belki de.. Özgürlüğe kanat çırpan.. Küçücük bedenine rağmen hayata meydan okuyarak göğe doğru kanatlarını var gücüyle çırpan..

Kırık dökük bir sokak lambasının loş aydınlığında.. Kendi gölgesinde gördüğü izlerde.. 

Sonu görünmeyen loş bir sokakta.. Gece kuşlarının sesleri eşliğinde uzun bir bekleyişte...

Uzun bir gecenin bitmek bilmeyen rüzgarında.. Estikçe içini ürperten korkularında.. Cama hızla vuran 'O' seste..

Belki de sadece tek bir yerde.. O'nun yanında.. Tüm dünya sadece 'O' belki de.. O'da onun içinde ufak bir inci.. Çıkmaya çalıştıkça daha çok dolanan, daha derinlere düştüğü bir yerde..

Belki de... Belki...

Nerdesin sen ey gizemli..

Her nerdeysen, belki.... Belki... Yanıbaşındayım(dır) belki..."

t.a.

'İnsan Yalnızlığı?'

Sadece yazmak 'hep' iyi gelse keşke.. Bazen anlatmak istiyorum tanıdığım, tanımadığım herkese...

Uzun zamandır duygusuzca yaşıyormuşum. Şarkıların bile bir anlamı yokmuş. Duyduğum sadece yalnızlığı, sessizliği bozmakmış. 

En kötüsüde "insan yalnızlığıymış." 

Müziğimin notalarının bile yetersiz, yersiz ve boş kaldığı "insan yalnızlığım"...

Körmüşüm. İnce bir perde varmış gözlerimin önünde.

Sesimde, her soluğumda içime çektiğim duyarsızlıkmış...

Hepsini kapalı anlık hislerle dolu boş bir kafese, içime almışım.. 

Bu kafese sıkışıp kalmışım. Farkında olmadan.

Muhabbet kuşlarına şeker vermezler çünkü kör olabilme ihtimalleri vardır derler...

Büyük bir keyifle yerken yavaş yavaş kör olurlarmış... 

Tıpkı kuşlar gibi kör olmuşum... Fazlası zarar... O'nsuzluksa manasız...

Bazen gerçekten yetmiyor... Odamın içinde yankılanan müziğin, cama değen dalın sesi... 

İnsan yalnızlığımı bitiremiyor...