Ah ! Ne güzel olurdu be..

Sessiz sedasız çekip gidesim var şuan.. Tam şimdi.. 

Tüm caddelerde şu saatte şuan uzun uzun yürüyesim var..

Tek başıma.. Ben ve bendekilerle..

Ortalama 3 sene oldu sanırım bunu yapmayalı..

Gecenin bir yarısı serin bir İzmir gecesinde yürümeyi..

Karanlıktan korkmam, böyle ılık hafif ürkütmeyen bir rüzgarda sokak lambaları araba ışıkları eşliğinde ağır adımlarla yürümekten ise hiç korkmam...

Çok keyif vericidi.. Adımlarımı her attığımda kulaklığımdan içime akan o güzel tınılarla tekrar ederek sayıklarım her bir sözünü..

Hiç bitmesin o yol derim.. Her insanın varacağı bir yer vardır..

Hiç varamayım o yol uzasın gitsin derim.. Bazen yakın olduğuna hayıflanırım.. Keşke daha uzun olsaydı diye söylenir durur sonunun gelmeyeceğini düşlerim..

Öyle kalabalıkları sevmem.. Hani kordondur, alsancaktır değil... Bildiğiniz ara sokaklar..

Sokakların yaşanmışlıkları bambaşkadır.. 

Sessizlikleri o loş ışıklarda dile gelir gibidir..

Haykırılar sanki tüm yalnızlıkları, hüzünleri ve tüm neşeli kahkahaları..

Şimdi öylesine yürümek vardı işte.. 

Çanta olmadan, telefon yada para hiçbiri olmadan.. Sadece müzik  eşliğinde.. 

Ellerim cebimde.. Bu şekil sokakları arşınlamak vardı ya..

Ah ! Ne güzel olurdu be..