Kıyamıyorum ki ! Kıyamıyorum..

Eskiye takılı kalıyor yaşadığım hayatım hep nedense.. 

Yenilerime alışamıyorum, üzerime emanetler.. Verdiğim kilolarım kadar fazlalıklar gibi hayatımda.. 

Dolabımda giyemediğim bir yığın kıyafet gibiler, ayıklayamıyorum kıyamıyorum eskilerimi atmaya.. Tek tek ayırıyorum kenarıya.. 

İleride diyorum belki.. 

İleride ne olacak ki ?

Tekrar giyecekmiyim o artık üzerime olmayan eskilerimi..?

İlerisi yok artık ..!

Ama eskilerimin yerlerine yenilerini de alamıyorum ki.. Her aldığım yeniler bir diğerinin yerini doldurmuyor.. 

Bambaşka bir yer edinerek yerleşiveriyor yeniler raflardaki yerine..

İçim burkuluyor, gülüyorum.. Sonra ağlamaklı oluyorum.. 

Eskilerim onları tamamen unuttuğumu sanıyorlar içimdeki eskileri bilmeden..

Öylece düşünüp bırakıyorum suyun içindeki o akıp giden milyonlarca zerreciklerin içine.. 

Yakalamak zor olsun ki eskilerim özgürleşip başka hayatların eskilerinin yerine yeni olabilsinler..

Farklı olabilirdi diyorum ara sıra.. Farklılığı yaratamadığımı görüp daha çok kırıyorum içimdekileri.. 

Eskilerim yerini doldurmayan yenilerimi yerle bir edivieriyor işte.. 

Ve... Sonra..

Sonrasını bilsem yazarmıydım bunları diyorum..

Son sesine gelmiş bir plağın çıkarttığı o cızırtı gibi oluyor işte etraf..

Tek ses, koca bir sessizlik içine düşmüş ardında o cızırtının eşliğinde duyduğum 'Kendi Sesim' oluyor...

Emanetlerim var !

Birde emanet edemediklerim !

Ne atabiliyorum nede yenileyebiliyorum..

Ama yeniler beni dinlemiyor ki !

Giriveriyorlar hayatıma.. Onlarda emanetim oluyor.. 

Eskimiyorlar, çünkü hiç benim olamadılar...

Gündüz yeniliyorum gece çöktüğünde eskiye geri dönüyorum..

Ne onu nede diğerini sevebiliyorum..

Kıyamıyorum ki ! Kıyamıyorum..

Ara sıra işte, özlüyorum belkide...
Eskiler kalsın bir olsun, bir olmasın diye diye..

Kış halen bitmedi !