ANLAMSIZLIK.

Geride bırakılmış hissi; tuhaf çok tuhaf..

Gözleriniz yanıyor, kalbiniz sanki burnunuzda atıyor gibi sızlıyor.. Ürperiyorsunuz.. Vucudunuzda bulunan her tüye kadar hareket ediyor hücreleriniz.. 

Başınız, başınız hep dumanlı oluyor.. 

Hani takılma derler ya takılmıyorsunuz sadece nedenini düşünyorsunuz..

Neden bunlar bana yapıldı

Neden farklı olamadı

Herkes çok şanslı iken neden olmadı ben o şansı hak etmiyormuyum?

Mutluluk suç mu?

Neden düşler hep rüyalarda?

Uçuşan toz zerrecikleri kadar bile mutlu olamamışken onca zaman neden.. 

Zihnimdeki herşeyi öldürmüş, katilini hapsedip huzurla uyuyacakken hala nefes çekimi kadar yakın, sıcaklığı ensemde.. 

Çok yakında, uzansam erişecek gibiyim ama milyarlarca yılın içine hapsolmuş bir silüette.. 

Neden herşey bu kadar film karesi edasında..

Karmaşık olan hayatın kendisi değil, karışıklığa neden olan anlamsız hayaller...

Hayatın tek suçu; susmak!

Hayatta tek suçum; hayal edebilmek..

Bu yazıda ki saçma olan herşey çok ama çok anlamsız, sapanıylada saçmasıylada duygusuzca yazılmış her satırı işte anlamsız, çok anlamsız..

İyi Geceler KIRMIZI BİSİKLETİM...

Benim küçükken kırmızı bir bisikletim vardı..

Dünyanın tüm gücünün bende olduğunu hissettiren.. 

Hızla akıp giden kaldırımlı sokaklarda, var gücümle pedallarını çevirdiğim bir bisiklet..

Saçlarımı esen rüzgarla hızla savuran kırmızı, kıpkırmızı.. Kanım kadar, kızıl güneş kadar kırmızı..

Bir kız çocuğu gibi narin, bir erkek gibi sert mağrur.. 

Ama kırılgan..

Başı hep dimdik..

Sagdık ve dürüst..

Dili yok.. Bakışları var.. Parlayan bir teni, haykırıcasına burada olduğunu dile getiren coşkusu olan kırmızı bir bisiklet..

Çocukluğum var o bisiklette.. Her tekerlek dönüşünde, akıp gitmiş olan her sokakta...

Çocukluğumu taşımış olan bir bisiklet o..

Gecelerce rüyalarımda gögü arşınladığım, semaya çıkıp keyifle kadeh tokuşturduğum..

"Çocuktum.. Çocukluktun sen.."

Yaşanmamış vakitlerimiz, belkide hiç bitmeyen saatlerimiz olan kırmızı kıpkırmızı bir bisikletti o..

Şimdilerde bir bodrum katında kilitlisindir.. Belkide çoktan yitirip gitmişsindir kendini...

Olmasada tekerleğini çeviremesemde o göğü arşınladığım pedallarını bilirimki yanıp tutuşursun bırakıp gittğim çocukluğum için.. Geri dönmek için.. Hızla var gücünle tekrar geçebilmek için o sokaklardan, caddelerden..

Selamlamak istersin bakkal Kemal'i, kuaför Leyla'yı, kahve ahalini, sokağın tüm sakinlerini..

Görmek istersin tekrar tekrar herkesi...

Özenle boyanıp yepyeni olmak istersin.. Nispet yapıp diğerlerine en büyük güzelliğinle mağrurlu süzülürsün...

Geçip gidersin.. Ben hiç ölmedim dersin...

Başka çocukların rüyalarına dahil olmak istersin bilirim.. Coşkunu senelerde geçse yitirmezsin..

Eskimezsin..

Çocukluk eskir mi hiç.. Çocuk hep çocuktur senin için... 

Mağrurdur o...

Sabırlıdır...

Seviyordur..

Bir o kadarda seviliyordur..

Bakıldığında kocaman bir ARZU'dur..

İçindeki ATEŞ'tir.

Gelmiş, varmış, görmüş ve bitmiştir..

Terk edilmiş, kenarı atılmıştır...

Unutulmuştur..

Acıtmışlardır, canını yaka yaka önemsiz hisettirilmiştir..

O benim KIRMIZI BİSİKLETİM'dir..

O beni, benim çocukluğumu hiç terk etmemiştir...

Ta yüreğimin en derinin , en güzel yerinin Gam Teli'dir...

Sizin gam teliniz Nerelerdedir... Düşündünüz mü hiç..

Sordunuz mu kendinize, kaç sene oldu unutalı bir çok şeyi...

---    Not:Galiba uykum geldi.. =)   ---

Unutmamak adına hitaben derim ki, sımsıkı yumayım göz kapaklarımı.. 

Gam Teli'me kavuşayım.. 

Uçsuz bucaksız çayırlar olsun bu sefer; hüzün çökmüş yorgun sokakların dışında bir yer olsun.. Upuzun bir gün, sıcacık bir tebessümle gülümsesin bir gelin gibi Güneş, en tatlı haliyle Ay..

Hızla çevireyim pedalları, ılık ılık esen rüzgarla mırldanayım yine o şarkıyı... 

Hiç bitmesin bu ey çocuk!

Bitirme kendini...

Gitme kırmızı bisikletim.. 

Sende terk etme...

Olduğu gibi kalabilmekse herşey, olduğu gibi kalabilmemin şerefine.. 

Kaldır sonsuzluğa kadehi...

Mutlu, huzurlu bir uykuya bırakıver sen ve beni...

İyi geceler benim çocukluğum, 

iyi geceler KIRMIZI BİSİKLETİM...

t.a.