Şapşahanelerdeyiz..

Zamanın hızına yetişebilseydik belkide herşey daha karmaşık bir hal alırdı.. Sürekli aynı zamanları yaşamak sıkıcı olsa gerek..

Kocaaa bir bayram tatilini yedim bitirdim.. 

Pazartesi gününden nefret ediyorum.. Esnemekten  bıktım..

Pazar günü yollarda telef oldum.. Giderken bir dert dönerken ayrı bir dert yaşadım.. Çanakkale/Küçükkuyu seyatimin başıda sonuda birbirinden beter..

Bildiğim bişey varsa Metro ve Kamil Koç Turzimi bir daha ASLA kullanmayacak olmam..

Birisi başka türlü bir diğeri başka türlü mağdur etti.. Mağdurumda mağdurum diyip kendmi yatıştırma çabaları bile boşa çıktı.. 

En üzüldüğüm noktada ne yazık ki şu müşteri hizmetlerinde müşteri memnuniyeti departmanında çalışanlardır.. Otogarda o kadar bağırıp söylendim ki annemin uyarmasıyla yatışma eğilimine girsemde boşaydı.. Suçsuz günahsız insanlardan resmen hınçalıyoruz ulaşamadığmız o sorumsuzlar yüzüne.. 

İlgisiz personel yalan yanlış bilgiler asfalyalarımı iyice attırdı söylendikçe söylendim herkes resmen beni dinledi seyretti kimbilir ne anlayışsız biri dediler varsın desinler.. Diğer firmalar harıl harıl yolcu indirip alıken biz tam 2 saat gecikmeli bindik.. Desinler yani benim çektiğim eziyeti nerden bilecekler..

Resmen ateş püskürüyordum herkesi şikayet ettim ne işe yarayacaksa.. Hepsi aynı farklılarmı ki sanki.. Altı üstü adam yerine koyup güler yüzlü düzgün ve doğru bilgi istemek. 

2 Saat boyunca ha geldi ha gelecek diye dikildik durduk..

Zaten koltuklar rezalet bir noktasındaydı aracın tangur tungur bir yığın titremenin arasında İzmir'e vardığım an bir oh çektim.. 

Kutsal toprakarıma ayak basmamla bavul hengamesine girişince gece 12 de olsa evime varmış olmaktan mutlu oldum..

Ayaklarım başım ağrıdan ölüyor.. Güya tatil yaptım..

Yok arkadaş masraftan kaçıp bir araba almazsam kendime olan bu olur işte.. 

Gene çekilmezim bugün.. Huysuz,aksi, suratsız üstüne birde uykusuz.. 

Ayak baş parmaklarım isyanlarda kafamı koysam anında uyurum o derece umutsuz bir vakayım.. 

Üstüne birde g.müdür tepemde dolanıp sürekli birşeyler söylüyor,  "o yapıldımı bu yapıldımı, o yapılacaktı şunu yapsak bunu yapsak" eee yeter valla sabah sabah helede pazartesi günü bu kadar enerjiyi nerden toplamış bu yahu pes valla !! 

Adam masamın yanına mesken kurdu resmen.. Ne var yani bak haa noldu sen bakınca işi hemen halletik mi bitti mi yani olduu hadi size iyi günlerr mutlu işkenceleeeeer...

Ee tabi sonuç itibari ile işi yapan ben, emri veren o olduğu için normal tabiiikide.. 

Bu arada tam arkamda duran yazıcım bir zamanlar sadece ben kullanırdım ofisteki yazıcılar tek tek bozuldu benimki ortalık yazıcısı haline dönüştü.. 

Onuda bozdular zaten beşer onar kağıtlarla beraber döküm veriyor..  Çıktısını alan ardında fazladan çıkan o beyaz kağıtları oraya buraya koyuyar resmen milletin arkasını toplar oldum bir gün hepsini fena paylayacağım ama bakalım ne zaman sabır diyorum..
Her çıktı alıken ki o gürültüsünü anlatmıyorum bile resmen kafam şişiyor.. Şeytan diyor tut fırlat pencereden aşağıya toptan kökünden kurtul.. Bunların hepsi cehapenin oyunu zaten bilmiyormuyum ben hayret doğrusuuu..

Utanmadan birde bana soruyorlar "çıktı çıktı mı?" çıktı çıktımı nedir abi banane çıktından mukayet olsamışın çıktına seceresini mi tutucam birde bir o eksikti zaten.. 

Anonons geçerim artık "evet efenimmm ....'nın çıktısı geliyooooorrr geliyooorr veee geellldiiiiii"  
Congratulations to me !

Bu gidişle ben tüm ofisi darman duman edicem galiba... 
Son kuruşunuda kendime sıkar çeker giderim tam olur.. Ne mesudum yarabbimmmm...
Evet tozuttuğum an şuandır.. Haydi hayırlı uğurlu olsun herkese...

...Ve bu sebepler doğrultusunda girişteki cümleye bu sonu bağlıyorum : Tekrar ve tekrar aynı anları yaşamamak ne güzel birşeymiş..!

Off bugün kendime bolca sabır istiyorum..

Ne şahane bir gün değil mi?

Mutlu günler sizlerin olsun efenimmm  ...

Tembel Kedi Yada Patates Çuvalı Falan İşte ツ

Hiç birşeyi ertelememek gerek!

Resmen hayatı erteleyerek yaşıyorum.. 

Dilimi geliştirmek istiyorum erteliyorum.. 

Yüzmeye tekrar başlamak istiyorum ama erteliyorum..

Gitmem gereken bir yığın kurs var ve ben hep erteliyorum..

Uğramam gereken arkadaşlarım, gidipte görmem gereken bir yığın yer varken ben yine ve yine erteliyorum..

Bir uykuyu ertemiyorum diye geçirdim içimden fakat onuda erteliyorum..

Kitaplarım hüzünlü hüzünlü bana bakıyor ben ise onu bırakıp başka bir kitap alıyorum onuda diğerlerinin üzerine bırakıyorum.. Ayda 1 kitap zor okur oldum, erteliyorum çünkü..

Bir işimi ertelemiyorum.. Düşünün fotoğraf çekmeyi bile erteler oldum.. Belkide beni bunaltanda bu ertelemelerimdir..

Deliler gibi alışveriş yapan ve bundan keyif alan biriyim.. İyice tembelleştim artık mağazaya gitmek yerine mağazanın adresinden satın alıp ayağıma getirtiyorum.. Annem haklı "Dünya'da iş olduğunu bilsen gelmeyecekmişsin" der hep .. Ee haklı ne diyebilirim ki ! ツ

Hayatı çooook uzunmuş gibi yaşıyorum.. Sanki hep aynı yaşta hep aynı duygularda kalacakmışım gibi.. -Gelde bana sor onu...

Arzularımı yitiriyorum erteleyerek.. 

Kredi kartlarımın taksitlerini bile erteletmeyi adet edinen ben bulaşıcı gibi önüme çıkan herşeye "Sonra" demeye başladım.. Alışkanlık, bağımlılık oldu bende.. Psikolojideki yeri nedir bilmem ama nereye kadar arkadaş...

Blogumun temesını değiştirmek istiyorum hanidir.. Ertelediklerimden biride budur.. -Daha yığınlarca var.. Onca seneler neler biriktirdim bir bilseniz.. 

Eski temam çok sıkıcı bunaltıcı geliyordu.. Eski gibi kokuyordu.. Ama eskiler güzeldir bu o eskiler gibi değildi değişmeliydi..

Hani düşündüğümde diğer ertelemelerim gibi paraya yada totomu kaldırmama zahmet etmeme gerek kalamayacak cinsten birşeydi.. Ne kadar zamanı mı alır ki ?

Aslında hoşlanıyorumda değişiklik yapmaktan fakat dedim ya ERTELİYORUM.. 

Yeter dedim ve son hali şuan bu.. Daha uğraşacağım bitmedi hala gözümde eksik bişeyler var onları da bulunca tamalamış olucam..

Haftanın son iş gününden selam olsun herkese.. 

Bu ara şafak; 11 ツ  - Bugünü saymazsam.. 

Yaşlanıyorum ben.. ツ

Upss! 
NOTA GEL : İronik mi? Hadi canım!

"SEVGİLİ"

İçim yine yangın yeri sevgili.. 

Milyonlarca düşünce milyonlarca isteksizlik hallerimden biri daha işte..

Çaresizlik ne zormuş.. Bilmem bilirmisin bu duyguyu.. Hiç öğrenemedim hiç izin vermedin, hatırladın mı?

İsteyipte yapamamak ne çok can yakarmış.. Bunu da bilir misin? Canın yanması nedir tattın mı?

Kalbin sıkışır mı hiç senin de böyle durumlarda.. 

İçin içine sığmaz kalkıp soluğun kesilene kadar koşmak ister misin, hiç kimseyi umursamadan.. Acısını unutturana kadar kalbine.. Deliler gibi atan kalbinin atışlarını dinler misin..

Sebepsiz bakarmısın sende insanların yüzüne uzun uzun.. 

Gözlerinde ararmısın tanıdık bir çift göz.. Tanıdık bir koku gelir mi hiç burnuna..

Unutulmuş, zamana yenilmiş onca duygunun anını yaşayabilmek adına tekrar tutarmısın başkalarının ellerini..

Herkes sen ama hiç kimse sen gibi kokmaz mı ?

Anımsayamazsın bazen.. 

Gerçek sanarsın.. 

O büyü öyle sarar ki öyle sarar işte sevgili..

Bakarsın, o kadar tanıdıktır ki aslında gözlerini açıp o büyü bozulsun istemezsin sessizce dinlersin o huzuru sadece.. Çok kısa bir an işte..

Görmez olursun, başka kimse kalmamıştır onca kalabalığın ortasında..

İşte yanımdasın dediğimde kaybolup gidersin hiç tanımadığım birinin yüzünde, dokunuşunda.. Gerçek olmasını diler, milyonlarca sözler verirsin.. Nafile.. Çaresizlik ne zordur bilirmisin..

Beni unuturken hayalimi kirlettin mi sende hiç ?

Düşlemeyi yasak kıldın mı kendine ?

Düşleri olmadan yaşayamazmış insan.. Düşleri olmalıymış.. Erişemesede olmasada.. Düşleri olmalıymış..

Düşlerin olmadan yaşayabilir misin sende.. Yaşayabildiğini bilmek ne kadar acı verdiğini bilirmisin sevgili ?

Benim düşlerimdeki "seni" bilmezsin.. Bilemezsin hiç dinlemedin ki..

Bilmek ister misin peki? 

Uzun uzun yazsam anlatsam anlarmısın beni.. Düşlerimdeki yerini alırmısın tekrar.. 

Usulca gelirmisin.. Sarılır mısın sıkıca sonsuzluk gibi..

Kokun, kokun bile aynıdır..

Gözlerim açılalı uzun olmuş sevgili.. Düşten uyanalı.. Asırlar geçmiş gibi gidişinin üzerinden..

Baktığım yerde olurmusun diye bakmıyorum artık.. Kokunu duyduğumda kaçıyorum..

Kimse benzemesin diye sana izin vermiyorum..

Sevmiyorum kimseyi, sevemiyorum.. Sevmek istemiyorum..

Kirlettiğim düşlerimi temizleyemiyorum..

Yerine yerleştiremiyorum seni.. Boşluğun koca bir dağ olmuşken tutamıyorum seni..

Susuyoruum koca bir hiçliğin içinde.. Sadece nefes alıyorum..

Aynı gökyüzünün altında yıldızlara bakıyorum arada kaçamaklarımda..

Ben bakerken seninde aynı yıldıza baktığını görüyorum.. 

Fısıldadığını duyorum ara sıra sevgili.. Seviyorum deyişini.. Adımı fısıldayışını.. Beni sevişini..

Uzun olmuş sevgili.. Çok uzun..

Sesini, soluğunu,bakışını, nefesimin kesildiği hissetmeyeli çok uzun olmuş.. 

Sen, bende olmayalı yüzyıllar olmuş..

Başlık; Bulamadım !

Tıkandım..
Takıldım sana..
Artık seni yazmak zor, görmek zaten hep zordu..
Baş kahramanıysak hayatımızın, son kahramanlarına hitafımızdır işte tüm yazdıklarımız...

Mutsuzluk Senfonisi

İnsan neden tutturamaz bir türlü mutluluğu tam 12’den?

Google’a  ‘Mutluluk’ yazdığımda yığınlarca sonuç çıktı karşıma.

İlk çıkan ise tanımıydı.

Hani okullarda kitaplarımızda konuların ilk girişlerinde bulunanlar gibi işte, tanım: Kimileri mutluluğu maddi alanda, kimileri manevi alanda, kimileri ise hem maddi hem manevi alanda edinilebilecek bir ruhsal hal olarak ele almışlardır.

Yani  Sabancı’nın torunu olmasam da maddi açıdan dışarıda bir çok insan gibi asgari ücretle çalışmıyor, ev geçindirmekle uğraşmayan biri olarak mutlu olmalıyım..

Manevi olarak derseniz, evet son zamanlarda çok sıkıcı bir sosyal hayatım olsa dahi ailem, dostlarım var... Ve sevdiğim bir çok şeyi elde edebilen, edebilecek biriyim..

Yani küçük şeylerle bile misal, ‘çikolata’ bile mutlu edebilirken beni ne oluyor da bir anda kendimi koca bir mutsuzluk çukurunda buluyorum.

Ee, sağlığımda yerinde.. Duyabiliyor, konuşabiliyor görebiliyorum.. Sorun ne peki?

Bu koşullarda insan neden hala mutsuz olabilir ki..

İnsanoğlu doyumsuzdur derler %1500 buna katılıyorum.

Hatta sonsuz bir doyumsuzlukla çarpar tüm vücudu.

Ama bu bir noktada son bulmalı.. Yani buluyordur elbet değil mi?

Her güzel şey bir gün biter, ee kötülerde bitmeli yanlış mıyım?

Bunları bilmek beni mutlu ediyor mu? –HAYIR !

Ne maddi ne manevi mutlu değilim !

Ve konuştuğum hiç kimse mutlu değil..

He, istisnalar kaideyi bozmaz diye de şahane bir sözümüz var ya onları katmıyorum bu ‘Mutsuzluk Senfonisi’ne.

Ama biliyoruz kimse tam 12’den vuramıyorum mutluluğu. Yakasına yapışıp sonsuza dek orada durması gerektiğini milyonlarca kez söyleseniz de durmuyor işte meret !

Ben en iyisi kimseyi kendi mutsuzluğumla da mutsuz etmeyeyim…

Ne kadar iç açıcı bir gün değil mi, bol mutlu günlere…

Sarıl Bana !

Hep diyorum ya herşeyin başı sarılmak diye..
Hala devem ediyorum işte; Her şeyin başı sarılmak..!
SARIL BANA .. SADECE SIMSIKI SARIL..

                                                                    ( P.Coelho - Elif )

Seninim işte, alıp götürsene beni...

     

Asya :  Durursam bir daha kurtulamam..
İlyas :  Ziyanı yok, gülüşü yeter bize..
Asya :  Yüreğim kaydıysa günah mı ?
İlyas :  Çamura saplansam yardıma gelir misin ?
Asya :  Elini tuttum, sıcacıktı.. Yüreği elimdeymiş gibi..
İlyas :  Elinden tutuversem benimle gelir mi ?
Asya :  Seninim işte, alıp götürsene beni..