Başlık yok.! İsim yok.!

Günlerdir sadece yazma fikri zihnimden geçmekte.. Geçiyor geçmesinede yazamıyorum..

Nasıl yazılır nasıl dile getiririm bilmiyorum ki.. -Hep bilmiyorumki, hep.. Ne zaman bileceğim ben?

Sayfaları karalanmış yıpranmış ve yırtıklarla dolu içim..

Satır aralarını okuyabiliyorum sadece.. -Başlık yine yok..

Yarım yamalak cümleler, kıyısı köşesi silinmiş kelimelerim var.. -Çıkaramıyorum içinden ne olduğunu, ne istediğimi.. Ne yazıyor orada?

Küstüm kendime .. Yine küstüm.. Garipsiyorum bu hallerimi bazen..

İnsan kendine küsermi? -Ben küsüyorum. Üstelik bu aralar bunu çok sık yapıyorum..

Yalnızlığa mı alışamıyorum? -Yoksa fazlamı alıştım?

Hangine küstüğümü bile bilmiyorum.. Yada neden, niye, niçin...

Korkuyorum.. İncinmekten çok incitmekten korkuyorum.. - Evet !

İncinmekten de korkuyor(muş)um.. -Evet !

Yalnız olmak ve olmamak arasında çizilmiş kalın bir şerit üzerinde bir aşağı bir yukarı yürüyorum sürekli..

Küskünlüklerim bitsin istiyorum.. -Bunu istiyorum.. Saçlarım bile böyle ruh hallerindeyken  tepkisini gösteriyor..

Bunu bir ben yapamıyorum.. -Bir ben !

Sadece küsüyorum.. Susuyorum.. Ağlıyorum.. 

Hepsi bu..