30 Ağustos Zafer Bayramı'mız Kutlu Olsun !

Ne kadar kutlamamızı yasaklamış olsalarda bu bayram bizim bayramımız elimizden almaya, unutturmaya, nefret ettirip kötü göstermeye çalışmalarına inat;

30 AĞUSTOS ZAFER BAYRAMI'MIZ KUTLU OLSUN!

Bize bu günleri veren Atamız ve silah arkadaşlarına canı gönülden minnet ve saygıyla anıyorum..

“Gençler! Geleceğe güvenimizi güçlendiren ve sürdüren sizsiniz. Siz, almakta olduğunuz eğitimle, bilgi ile, insanlıkta üstünlüğün, yurt sevgisinin, düşünce özgürlüğünün en değerli örneği olacaksınız. Ey yükselen yeni kuşak! Cumhuriyeti biz kurduk, O’nu yükseltecek ve yaşatacak sizlersiniz.”

 

Mustafa Kemal ATATÜRK

Denizcinin Hikayesi

Bu fotoğrafı bu hikayeye adıyorum.. Ömer Köroğlu'nun sesinden dinlemeniz şiddetle tavsiye olunur.. :)

Oturduğu banktan kalktı, üzerindeki denizci üniformasını düzeltti ve şehrin büyük tren istasyonundaki insanları incelemeye koyuldu. 

Gözleri o kızı arıyordu, kalbini çok iyi bildiği, ama yüzünü hiç görmediği, yakasında gül olan o kızı. 

Ona olan ilgisi bundan on üç ay önce Florida'da bir kütüphanede başlamıştı. 

Raflardan aldığı bir kitabın içindeki yazıdan çok etkilenmişti. 

Kitaptan değil, sayfalardan birinin kenarında kurşun kalemle yazılmış minik notlardan.. 

Yumuşak el yazısı düşünceli bir ruhu ve insanın içine işleyen bir karakteri yansıtıyordu. 

Kitabın baş sayfasında, o kitabı en son okuyan kişinin ismini gördü: Bayan Hollis Maynell. 

Biraz zaman ve çaba sonunda adresini buldu. 

Bayan Maynell New York'ta yaşıyordu. 

Blanchard ona kendisini tanıtan ve mektup arkadaşı olmayı teklif eden bir mektup yazdı. 

Ertesi gün de İkinci Dünya Savaşı'na katılmak için Avrupa'ya doğru yola çıktı. 

Daha sonraki bir yıl bir ay boyunca birbirlerini mektuplarla tanıdılar. 

Her mektup kalplerine düşen bir sevgi tohumuydu sanki. 

Bir romantizm başlıyordu. 

Blanchard kızdan bir resmini istemişti, ama kız reddetti. 

Kendisini gerçekten önemsiyorsa nasıl göründüğünün ne önemi vardı?.

Sonunda Blanchard'in Avrupa'dan dönüş günü geldi çattı. 

İlk buluşmalarını ayarladılar.. 

New York Tren İstasyonu'nda akşam saat tam 7'de.
0 "Beni tanıman için" diye yazmıştı kız mektubunda, 

"Ceketimin yakasında kırmızı bir gül takılı olacak".

İşte saat tam 7'ydi ve Blanchard yüzünü daha önce hiç görmediği, ama kalbini sevdiği o kırmızı güllü kızı arıyordu. 

Hikayenin gerisini Bay Blanchard'dan dinleyelim:" 

Birden genç bir kızın bana doğru yürüdüğünü farkettim. 

İnce ve uzun boylu,dalgalı sarı saçları o güzel kulaklarının önünden omuzlarına düşmüş.. 

Çiçek rengi mavi gözlü. 

Dudaklarının ve çenesinin muntazam kıvrımları ve açık yeşil giysisiyle insana sanki baharın geldiğini müjdeleyen bir kızdı. 

Ben de ona doğru yürümeye başladım. 

O kadar etkilenmiştim ki yakasında gül olup olmadığına bakmak aklıma bile gelmedi.

Ona yaklaşınca, dudaklarında hafif ve tahrik edici bir gülümsemeyle bana 'Benimle aynı yöne mi gidiyorsun, denizci?' diye fısıldadı. 

Neredeyse kontrolsüz bir şekilde ona doğru bir adım daha atıyordumki, o anda Hollis Maynel'i gördüm. 

Kızın tam arkasında duruyordu. 
40'ını çoktan geçmiş, grileşmeye başlamış saçlarını şapkasının altında toplamış.. 

Şişmana yakın, kısa boylu, kalın bilekli ayakları topuksuz ayakkabılara gömülmüş. 
Kafamı çevirdim, yeşil giysili kız hızla uzaklaşıyordu. 

Kendimi ikiye bölünmüş hissettim; arzularım kızı takip etmemi, ta içimden gelen bir istek ise ruhu bir yıldır bana eşlik eden kadınla kalmamı söylüyordu. 
İşte orada öylece duruyordu. 
Solgun, kırışık suratı kibar ve duygulu, gri gözleri sıcaktı. 

Çekinmedim. 
Beni tanımasını sağlayacak mavi deri ciltli kitabı ona doğru tuttum. 

Bu aşk olamazdı, ama, mutlaka değerli, belki aşktan da güzel, çoktan beri minnettar olduğum ve olacağım bir arkadaşlık gibi bir şey olabilirdi. 

Kadını selamladım, her ne kadar gizlemeye çalıştıysam da pek başaramadığım hayal kırıklığımı belli eden sesimle;  'Ben Teğmen John Blanchard, siz de Bayan Maynell olmalısınız. Sizinle buluşabildiğim için çok mutluyum. Sizi yemeğe götürebilir miyim?' diye sordum. 

Kadının yüzüne bir gülümseme yayıldı:  'Neden bahsettiğini bilmiyorum delikanlı'   dedi, 'ama şu az önce buradan geçen yeşil elbiseli kız bu kırmızı gülü yakama takmamı rica etti benden, ve eğer siz beni yemeğe davet edecek olursanız kendisinin sizi caddenin karşısındaki büyük restoranda beklediğini söylememi istedi. 

Dediğine göre bu bir çeşit sınavmış delikanlı .."

Dilekler maya tutamamış..

Bir dilek tutarmış bugüne yakın yarınlara uzak .. Yarınlar bugün bugünler dün .. Günleri saatleri karıştırmış Dilek perisi.. Vaktinden önce geleni kaybetmiş, vaktinde gelmesi gereken vaktinden çok geç gelmiş .. Ona ne çok yakın ne çok uzaklarda yaşamış ., a photo by t u b i on Flickr.

Bir dilek tutarmış bugüne yakın yarınlara uzak .. Yarınlar bugün bugünler dün ..

Günleri saatleri karıştırmış Dilek perisi..

Vaktinden önce geleni kaybetmiş, vaktinde gelmesi gereken vaktinden çok geç gelmiş ..

Ona ne çok yakın ne çok uzaklarda yaşamış ..

O ağacın altında hep, o tenine değen rüzgarla Deniz'in bir ucunda bekleyip durmuş ..

Hep ya çok erken ya çok geç gelmişler o limana ..

Dilenen dilek hep sönüp göğe ulaşamadam yere süzülmüş..

Yavaş ve hüzünlü ..

Dilek perisi hep yanlış yerde yanlış zamanda dilekleri yeşertmek için uğraşmış ..

Olmamış ..

Ya hep geç ya hep erken ..

Dilekler maya tutamamış..

Yağmur Yüreklim

Kafamda kurup yaşayacağım hayallerim vardı bir vakitler .. Sadece senle dolu olan.. Sonra hepsi birer birer söndüler..çat bir şiirde karşıma çıkan çat bir şarkıda nükseden..

Ne garip değil mi halbuki senle hiç hayaller kurmamıştık biz .. Tek hayal kuran benimişim fark etmeden .. 

Arada düşünürüm başka birini seni sevdiğim kadar sevsem bunu hissedermisin .. Ne düşünürsün diye ..

Canın mı yanar mutlu mu olursun ..

"Yeniden başardın bak sevdin oda seviyordur ama iyi gör hayatını ertelercesine sabırla yaşama, sev.." dermisin .. 

Bazen düşünüyorum birşey gelse başıma duyupta koşarmısın yanıma .. Cız eder mi yüreğin kor düşer mi içine gelemesende ..

Umrunda olmadığımı her an her saniye beynime kazınmışken neden düşünür bir insan böyle şeyleri ..

Bilmiyorum .. 

Senide bilmiyorum aslında .. 

Uzaklarda ki bir yabancısın sen ..

Artık sadece şarkılarda olan .. Rüyalarıma bile gelmez oldun.. Bunu bile çok gördün bana ..

Çok görmelere doyamadın hiç .. 

Hayatı hep pamuk ipliğine bağlı yaşadın ama bizi yaşayamadın .. 

Yaşayamayıyorym bende.. Her nefeste seni arıyorum ..

Saatlerce bankta oturup seyrediyorum hızlı ve hırçın dalgaları .. 

Geceleri daha zor derler yalan her an çok daha zor .. 

Zaman sinsi acımasız siler anıları öyle değil mi öyle .. Değilmiş işte .. 

Geçmiyormuş.. 

Yoldan geçen herkesin yüzünde arar oldum seni .. 

Her baktığımda içim yandı .. Hiç olmayacaksın .. 

Tesadüfler aptallar için ..

Benim gibi gerçekçi aptallar için değil ..

Filmlerde olur.. Hikayemizde öyle değil mi .. 

Saçma sapan bir film senaryosu gibi .. Asla olmayacak , olamayacak bir tesadüf.. 

Yarın uyandığımda yine olmayacak olman ve sensiz bir güne daha atım attığımda saçmalamadan devam edeceğim.. 

Ben saçmalamayı senle sevdim , ansızın kaytarmayı, sımsıkı sarılmayı senle sevdim .. 

Yağmur .. 

Biliyormusun yağmur yapması için dua eder oldum .. 

Kendime itiraf etmeye korkuyorum .. Sevdim çünkü .. 

Yağmurum değil yağmasından sesine tahammül edemeyen ben .. 

Hepsi buydu aslında ..

Sevdirip kaybolman .. 

Sevilmek güzel şeydir ..

Güzeldir .. 

Gecede gündüz de .. Senle .. Güzeldir ..

Bir Yalnızlığa İmza(mı) Bıraktım ..!

Bir anda biriyle nasıl olurda sevgili olunur..

Bir anda, biriyle bir ilişki içerisine nasıl girebiliyor herkes.. 

Nasıl çok çabuk "Can'ları, hayat'ları, herşey'leri, aşkım'ları" olabiliyor birbirlerinin..

Merak etmiyor değilim.. 

Eski kafalı olmamdan mı yoksa gerçekten birşeyler olabilmesi için ayrıca bir büyüsü olması gerektiğine kendimi çok fazla inandırmış olabileceğimden mi bende işe yaramıyor..

Bilemiyorum bir kaç gündür düşünüyorum.. 

Neden bu kadar yalnızım diye..

Neden yalnızlığı kendime mesken edindim..

Çevremde olmadığından değil tercihlerimi o yönde kullanamamdan, istememden..

"Böyle olmaz o işler işte" dememden...

Kimseye şans tanımıyor kestirip atıyorum..

Nasrettin Hoca gibi " ya tutarsa ! "  inancını neden yeşertemiyorum içimde..

Uzun bir vakit oldu yalnızlığımla bir başıma olalı.. Bir çok şeyi çoktan geride bıraktım, o defterdekileri raflara yerleştirdim..

Peki, neyi bekliyorum ?

Yapabilenler nasıl yapıyor ya benim gibi yapamayan var mı? arada bunuda merak ediyorum işte.. Bir yerlerde "Ben" gibi birileri var mı?.. 

Çünkü yakın çevremdeki tüm arkadaşlarım bu kategoride..

Garip tavırlara ve sabit fikirlere sahip olan kişi bir benim..

Evet mutlaka bir anda olmuyordur.. Bir bakış, bir dokunuş, hafızada yer etmiş bir kaç cümle.. Elbette etkilidir konuşulmuştur birçok şey ama bu bile benim için öyle az ki..

Az derken neyi az diye soruyorum kendime her defasında.. 

"Az işte be az.." 

Bana yetmiyor tüm bunlar.. Ben birini görmeden cümleleriyle sevebildiysem gene öyle sevebilirim.. Ama eksik birşey var işte.. Yada hala birşeyleri beklediğimden.. Beklenenler gelir diye değilmidir birçoğu kez gidemeyişler..

Bunun üzerine yazılıp çizilmez mi onca hikayeler, yazılar..

İşte insan bu yüzden yalnnızlık çeker.. Özler eskiyi çok özler... Gene öyle olsun der, yine öyle hissedeyim..

Yerine yenisi gelsin ama yolu tektir bir kere değişmez.. 

Ben gibi fazla zor ve kapalı biriyseniz eğer bildiğiniz tek bir yol vardır ve o yoldan asla sapamazsınız..

Fakat yeni şanslar, yeni yollar, yeni cümleleri keşfetmek gerek.. Başka yüreklere dokunmak için kapıları açmak şart..

Kapalı olan dünyanın dışında kalanları seyretmek değil onlara dokunmak gerek.. 

Gerekte gel bunu birde bana anlat...

Hep bile bile değilmidir yaptığımız herşey.. 

Yasak olduğunu bildiğimiz halde yaptığımız herşey kadar gerçek ve arzulanır bir duygu bu..

Razıyım arasıra bu yalnızlığa.. Ama bazen öyle bir oturuyor ki yüreğimin baş köşesine sökemiyorum o istemsiz arzuyu.. 

Yalnızlığı arzular insan bazen, bazen yalnız olmamayı..

Ne istediğimizin önemine varmıyoruz işte arsızlığımızla.. 

Arsızca istiyoruz hepsi olsun haytımızda..

Sahi Sevgi Neydi?

Bugünlerde herkes gitmek istiyor.

Küçük bir sahil kasabasına,

Bir başka ülkeye, dağlara, uzaklara..

Hayatından memnun olan yok.

Kiminle konuşsam aynı şey..

Herşeyi, herkesi bırakıp gitme isteği.

Öyle "yanına almak istediği üç şey" falan yok.

Bir kendisi.

Bu yeter zaten.

Herşeyi, herkesi götürdün demektir.

Keşke kendini bırakıp gidebilse insan.

Ama olmuyor.

Hadi kendimize razıyız diyelim, öteki de olmuyor.

Yani herşeyi yüzüstü bırakmak göze alınmıyor.

Böyle gidiyoruz işte.

Bir yanımız "kalk gidelim",

öbür yanımız "otur" diyor.

"Otur" diyen kazanıyor.

O yan kalabalık zira...

İş, güç, sorumluluk, çoluk çocuk, aile,

Güvende olma duygusu...

En kötüsü alışkanlık.

Alışkanlığın verdiği rahatlık,

Monotonluğun doğurduğu bıkkınlığı yeniyor.

Kalıyoruz...

Kuş olup uçmak isterken, ağaç olup kök salıyoruz.

Evlenmeler...

Bir çocuk daha doğurmalar...

Borçlara girmeler...

İşi büyütmeler...

"Sırtında yumurta küfesi olmak" diye bir deyim vardır;

Evet, sırtımızda yumurta küfesi var hepimizin,

Kendi imalatımız küfeler.

Ama eğreti de yaşanmaz ki bu dünyada.

Ölüm var zira.

Ölüme inat tutunmak lazım,

İnadına kök salmak lazım.

Bari ufak kaçışlar yapabilsek.

Var tabii yapanlar, ama az.

Sadece kaymak tabakası.

Hepimiz kaçabilsek...

Bütçe, zaman, keyif... Denk olsa.

Gün içinde mesela...

Küçücük gitmeler yapabilsek.

Ne mümkün.

Sabah 9, akşam 18

Sonra başka mecburiyetler

Sıkışıp kaldık.

Sırf yeme, içme, barınmanın bedeli

Bu kadar ağır olmamalı.

Hayatta kalabilmek için bir ömür veriyoruz.

Bir ömür karşılığı, bir ömür yani.

Ne saçma...

Gittiğim olmadı hiç,

Ama olsun... İstemek de güzel.

Pakize Suda

Sevilmek güzel şey vesselam...

Sevilmek güzel şey vesselam... 

Sevmek gibi değilmiş.. 

İkisi ayrı kefelerde duruyormuş..

Hele de sevip seviliyorsan o daha da başkaymış..

Küçücük bir tebessümle yeşerip, Sarıkız gibi arsızca sararmış her yeri..

Ne kışın soğuğu, ne yazın caf sıcağı kurutamazmış gerçekten sevenleri..

Öyle ya da böyle sonuçta sevilmek güzel şeymiş vesselam..

Sen sev yeter... 

Sevmek bulaşıcıymış nede olsa...

ツ 

 

 

İyki Doğmuşuz..

Düşünüyorum bir kaç gündür.. Ben en son ne zaman sevinmiştim acaba böyle bir güne diye..

Özel günleri önemserim unutmamaya çalışırım ama çok çokta önemli değildir esasen.. He insan hatırlanmak ister iste o başka bir boyutu.. Güzel bir tebessümle "mutlu yıllar" demesi bile yeter birinin ama başka bir boyutu işte dedim ya..

Özel biri değilseniz siz birinin gözünde hergün, tek günde hatırlanan özel bir insan olmayı istemem o kişinin gözünde zaten..

Doğum günüm bugün.. 

Bu saçma cümlelerin nedeni bu..

35 yaş şiirindeki "Yaş otuz beş yolun yarısı eder" e adım adım ilerlediğimin ispatı.. bugün 26 bir bakmışım 35 oluvermiş.. Olmayacak şey değil..

Ama işte yaşlanmaktan korkmuyorum korktuğum zamanı yitirmek.. Zaman ilerledikçe yaşım ilerlemiyor sevdilerimi birer adım daha benden alıp götürüyor..

O yüzden sevinçli yada mutlu değilim.. Neşe dolmuyor içim.. 

Ağlamaklı oluyorum aslında.. 

Daha bir alıngan daha bir içi buruk.. 

Sanki kimse kutlamasa bugünü hiç yaşmazmışım gibi geliyor sessiz sedasız geçip gitsin hani duymayayım yok sayayım.. 

Olmuyor işte.. Dönüyor dolaşıyor tekrar geliyor.. Her sene bir diğerinden daha burkucu...

Hangi ara bu kadar duygusal oldum.. Ne zamndan beri kaybetme korkusunu iyice yerleştirdim içime..

Düşüncesi bile ürpertiyorki değil dile getirmek yazmaktan bile korkuyorum..

Bugün 13 Ağustos.. 

Benim doğum günüm..

Bir günü daha yitirdiğim gün..

Bir türlü erişemediğim geçmiş hergün..

NOT: Sanırım doğum günümün en sevdiğim yanı mail adresime gelen indirim çekleri... :)

Şapşahanelerdeyiz..

Zamanın hızına yetişebilseydik belkide herşey daha karmaşık bir hal alırdı.. Sürekli aynı zamanları yaşamak sıkıcı olsa gerek..

Kocaaa bir bayram tatilini yedim bitirdim.. 

Pazartesi gününden nefret ediyorum.. Esnemekten  bıktım..

Pazar günü yollarda telef oldum.. Giderken bir dert dönerken ayrı bir dert yaşadım.. Çanakkale/Küçükkuyu seyatimin başıda sonuda birbirinden beter..

Bildiğim bişey varsa Metro ve Kamil Koç Turzimi bir daha ASLA kullanmayacak olmam..

Birisi başka türlü bir diğeri başka türlü mağdur etti.. Mağdurumda mağdurum diyip kendmi yatıştırma çabaları bile boşa çıktı.. 

En üzüldüğüm noktada ne yazık ki şu müşteri hizmetlerinde müşteri memnuniyeti departmanında çalışanlardır.. Otogarda o kadar bağırıp söylendim ki annemin uyarmasıyla yatışma eğilimine girsemde boşaydı.. Suçsuz günahsız insanlardan resmen hınçalıyoruz ulaşamadığmız o sorumsuzlar yüzüne.. 

İlgisiz personel yalan yanlış bilgiler asfalyalarımı iyice attırdı söylendikçe söylendim herkes resmen beni dinledi seyretti kimbilir ne anlayışsız biri dediler varsın desinler.. Diğer firmalar harıl harıl yolcu indirip alıken biz tam 2 saat gecikmeli bindik.. Desinler yani benim çektiğim eziyeti nerden bilecekler..

Resmen ateş püskürüyordum herkesi şikayet ettim ne işe yarayacaksa.. Hepsi aynı farklılarmı ki sanki.. Altı üstü adam yerine koyup güler yüzlü düzgün ve doğru bilgi istemek. 

2 Saat boyunca ha geldi ha gelecek diye dikildik durduk..

Zaten koltuklar rezalet bir noktasındaydı aracın tangur tungur bir yığın titremenin arasında İzmir'e vardığım an bir oh çektim.. 

Kutsal toprakarıma ayak basmamla bavul hengamesine girişince gece 12 de olsa evime varmış olmaktan mutlu oldum..

Ayaklarım başım ağrıdan ölüyor.. Güya tatil yaptım..

Yok arkadaş masraftan kaçıp bir araba almazsam kendime olan bu olur işte.. 

Gene çekilmezim bugün.. Huysuz,aksi, suratsız üstüne birde uykusuz.. 

Ayak baş parmaklarım isyanlarda kafamı koysam anında uyurum o derece umutsuz bir vakayım.. 

Üstüne birde g.müdür tepemde dolanıp sürekli birşeyler söylüyor,  "o yapıldımı bu yapıldımı, o yapılacaktı şunu yapsak bunu yapsak" eee yeter valla sabah sabah helede pazartesi günü bu kadar enerjiyi nerden toplamış bu yahu pes valla !! 

Adam masamın yanına mesken kurdu resmen.. Ne var yani bak haa noldu sen bakınca işi hemen halletik mi bitti mi yani olduu hadi size iyi günlerr mutlu işkenceleeeeer...

Ee tabi sonuç itibari ile işi yapan ben, emri veren o olduğu için normal tabiiikide.. 

Bu arada tam arkamda duran yazıcım bir zamanlar sadece ben kullanırdım ofisteki yazıcılar tek tek bozuldu benimki ortalık yazıcısı haline dönüştü.. 

Onuda bozdular zaten beşer onar kağıtlarla beraber döküm veriyor..  Çıktısını alan ardında fazladan çıkan o beyaz kağıtları oraya buraya koyuyar resmen milletin arkasını toplar oldum bir gün hepsini fena paylayacağım ama bakalım ne zaman sabır diyorum..
Her çıktı alıken ki o gürültüsünü anlatmıyorum bile resmen kafam şişiyor.. Şeytan diyor tut fırlat pencereden aşağıya toptan kökünden kurtul.. Bunların hepsi cehapenin oyunu zaten bilmiyormuyum ben hayret doğrusuuu..

Utanmadan birde bana soruyorlar "çıktı çıktı mı?" çıktı çıktımı nedir abi banane çıktından mukayet olsamışın çıktına seceresini mi tutucam birde bir o eksikti zaten.. 

Anonons geçerim artık "evet efenimmm ....'nın çıktısı geliyooooorrr geliyooorr veee geellldiiiiii"  
Congratulations to me !

Bu gidişle ben tüm ofisi darman duman edicem galiba... 
Son kuruşunuda kendime sıkar çeker giderim tam olur.. Ne mesudum yarabbimmmm...
Evet tozuttuğum an şuandır.. Haydi hayırlı uğurlu olsun herkese...

...Ve bu sebepler doğrultusunda girişteki cümleye bu sonu bağlıyorum : Tekrar ve tekrar aynı anları yaşamamak ne güzel birşeymiş..!

Off bugün kendime bolca sabır istiyorum..

Ne şahane bir gün değil mi?

Mutlu günler sizlerin olsun efenimmm  ...

Tembel Kedi Yada Patates Çuvalı Falan İşte ツ

Hiç birşeyi ertelememek gerek!

Resmen hayatı erteleyerek yaşıyorum.. 

Dilimi geliştirmek istiyorum erteliyorum.. 

Yüzmeye tekrar başlamak istiyorum ama erteliyorum..

Gitmem gereken bir yığın kurs var ve ben hep erteliyorum..

Uğramam gereken arkadaşlarım, gidipte görmem gereken bir yığın yer varken ben yine ve yine erteliyorum..

Bir uykuyu ertemiyorum diye geçirdim içimden fakat onuda erteliyorum..

Kitaplarım hüzünlü hüzünlü bana bakıyor ben ise onu bırakıp başka bir kitap alıyorum onuda diğerlerinin üzerine bırakıyorum.. Ayda 1 kitap zor okur oldum, erteliyorum çünkü..

Bir işimi ertelemiyorum.. Düşünün fotoğraf çekmeyi bile erteler oldum.. Belkide beni bunaltanda bu ertelemelerimdir..

Deliler gibi alışveriş yapan ve bundan keyif alan biriyim.. İyice tembelleştim artık mağazaya gitmek yerine mağazanın adresinden satın alıp ayağıma getirtiyorum.. Annem haklı "Dünya'da iş olduğunu bilsen gelmeyecekmişsin" der hep .. Ee haklı ne diyebilirim ki ! ツ

Hayatı çooook uzunmuş gibi yaşıyorum.. Sanki hep aynı yaşta hep aynı duygularda kalacakmışım gibi.. -Gelde bana sor onu...

Arzularımı yitiriyorum erteleyerek.. 

Kredi kartlarımın taksitlerini bile erteletmeyi adet edinen ben bulaşıcı gibi önüme çıkan herşeye "Sonra" demeye başladım.. Alışkanlık, bağımlılık oldu bende.. Psikolojideki yeri nedir bilmem ama nereye kadar arkadaş...

Blogumun temesını değiştirmek istiyorum hanidir.. Ertelediklerimden biride budur.. -Daha yığınlarca var.. Onca seneler neler biriktirdim bir bilseniz.. 

Eski temam çok sıkıcı bunaltıcı geliyordu.. Eski gibi kokuyordu.. Ama eskiler güzeldir bu o eskiler gibi değildi değişmeliydi..

Hani düşündüğümde diğer ertelemelerim gibi paraya yada totomu kaldırmama zahmet etmeme gerek kalamayacak cinsten birşeydi.. Ne kadar zamanı mı alır ki ?

Aslında hoşlanıyorumda değişiklik yapmaktan fakat dedim ya ERTELİYORUM.. 

Yeter dedim ve son hali şuan bu.. Daha uğraşacağım bitmedi hala gözümde eksik bişeyler var onları da bulunca tamalamış olucam..

Haftanın son iş gününden selam olsun herkese.. 

Bu ara şafak; 11 ツ  - Bugünü saymazsam.. 

Yaşlanıyorum ben.. ツ

Upss! 
NOTA GEL : İronik mi? Hadi canım!

"SEVGİLİ"

İçim yine yangın yeri sevgili.. 

Milyonlarca düşünce milyonlarca isteksizlik hallerimden biri daha işte..

Çaresizlik ne zormuş.. Bilmem bilirmisin bu duyguyu.. Hiç öğrenemedim hiç izin vermedin, hatırladın mı?

İsteyipte yapamamak ne çok can yakarmış.. Bunu da bilir misin? Canın yanması nedir tattın mı?

Kalbin sıkışır mı hiç senin de böyle durumlarda.. 

İçin içine sığmaz kalkıp soluğun kesilene kadar koşmak ister misin, hiç kimseyi umursamadan.. Acısını unutturana kadar kalbine.. Deliler gibi atan kalbinin atışlarını dinler misin..

Sebepsiz bakarmısın sende insanların yüzüne uzun uzun.. 

Gözlerinde ararmısın tanıdık bir çift göz.. Tanıdık bir koku gelir mi hiç burnuna..

Unutulmuş, zamana yenilmiş onca duygunun anını yaşayabilmek adına tekrar tutarmısın başkalarının ellerini..

Herkes sen ama hiç kimse sen gibi kokmaz mı ?

Anımsayamazsın bazen.. 

Gerçek sanarsın.. 

O büyü öyle sarar ki öyle sarar işte sevgili..

Bakarsın, o kadar tanıdıktır ki aslında gözlerini açıp o büyü bozulsun istemezsin sessizce dinlersin o huzuru sadece.. Çok kısa bir an işte..

Görmez olursun, başka kimse kalmamıştır onca kalabalığın ortasında..

İşte yanımdasın dediğimde kaybolup gidersin hiç tanımadığım birinin yüzünde, dokunuşunda.. Gerçek olmasını diler, milyonlarca sözler verirsin.. Nafile.. Çaresizlik ne zordur bilirmisin..

Beni unuturken hayalimi kirlettin mi sende hiç ?

Düşlemeyi yasak kıldın mı kendine ?

Düşleri olmadan yaşayamazmış insan.. Düşleri olmalıymış.. Erişemesede olmasada.. Düşleri olmalıymış..

Düşlerin olmadan yaşayabilir misin sende.. Yaşayabildiğini bilmek ne kadar acı verdiğini bilirmisin sevgili ?

Benim düşlerimdeki "seni" bilmezsin.. Bilemezsin hiç dinlemedin ki..

Bilmek ister misin peki? 

Uzun uzun yazsam anlatsam anlarmısın beni.. Düşlerimdeki yerini alırmısın tekrar.. 

Usulca gelirmisin.. Sarılır mısın sıkıca sonsuzluk gibi..

Kokun, kokun bile aynıdır..

Gözlerim açılalı uzun olmuş sevgili.. Düşten uyanalı.. Asırlar geçmiş gibi gidişinin üzerinden..

Baktığım yerde olurmusun diye bakmıyorum artık.. Kokunu duyduğumda kaçıyorum..

Kimse benzemesin diye sana izin vermiyorum..

Sevmiyorum kimseyi, sevemiyorum.. Sevmek istemiyorum..

Kirlettiğim düşlerimi temizleyemiyorum..

Yerine yerleştiremiyorum seni.. Boşluğun koca bir dağ olmuşken tutamıyorum seni..

Susuyoruum koca bir hiçliğin içinde.. Sadece nefes alıyorum..

Aynı gökyüzünün altında yıldızlara bakıyorum arada kaçamaklarımda..

Ben bakerken seninde aynı yıldıza baktığını görüyorum.. 

Fısıldadığını duyorum ara sıra sevgili.. Seviyorum deyişini.. Adımı fısıldayışını.. Beni sevişini..

Uzun olmuş sevgili.. Çok uzun..

Sesini, soluğunu,bakışını, nefesimin kesildiği hissetmeyeli çok uzun olmuş.. 

Sen, bende olmayalı yüzyıllar olmuş..

Başlık; Bulamadım !

Tıkandım..
Takıldım sana..
Artık seni yazmak zor, görmek zaten hep zordu..
Baş kahramanıysak hayatımızın, son kahramanlarına hitafımızdır işte tüm yazdıklarımız...