Kabul Ettim Gitti..

Kabullenmek bazen ne kadar da zor oluyormuş.. Uzun zaman olmuş kabullenip susmayalı.. 

Kabul ediyorum, yenildim.. Çünkü zayıflıklarımdan kaçarak sanki hiç canımı acıtamayacaklarını düşünerek hatta uygulayarak yaşadım.. 

Kabul..

Koca bir yalan bu.. Kabul ediyorum, kendime yalan attım.. Umursamazsam daha mutlu olacağımı fısıldadım.. Sevmezsem daha huzur içinde yaşayacağımı anlattım, masal misali... 

Aşk'ın koca bir yalan, aşksız bir hayatın sevecen yüzüne inanırdım kendimi...

Kabul..

Bunların hepsi saçma.... Bende saçmapan şeyler yaptım.. Kabul ediyorum, Aşk'a inanmamakla kendime yapabileceğim en büyük saçmalığı yaşattım.. Varlığını bile hissedemediğim soyutluk kavramının içinde olur olmaz sıkışıp oracıkta pes ettim...

Kabul..

Ben Aşk'ı yaşamakla kendime en harika duygusuyla, en acı duygusu arasında kaybettim... 

Berrak, durgun bir su kadar saf'ça yürüdüm.. Takılıp düştüm.. 

Kabul..

Ben zaten yorgun ve zayıftım.. Kabul ediyorum ki, ağladım... Nefesim kesilene kadar, uzun uzun yumdum gözlerimi... Kalp atışlarımda hissettim, tüm bedenimde...

Yırttıp at o sayfayı, sil bir damla kurumuş gözyaşını.. Unutma !! "Her bitiş yeni bir başlangıcı müjdeler.."

Kabul edin..

Buda koca bir YALAN...

....................

Hüzünlü bir güne adım attıı İzmir.

Sıkıntılı, üzgün gibi.. Ayrılığın son demlerini üzerinden atmak istercesine, öfkesi ve hüznüyle vuruyor karayel'ini insanın iliklerine işleyene kadar.. Veda etmek zorunda olduğunu kabul etmemecesine, inatla dökmüyor gözyaşlarını toprağa.. Ara ara birer damla düşüyor, yavaşça süzülerek.. Hissetmemesi için tutuyor.. Öfkesi arttıkça kara bulutlar giriyor araya..

" Durma.. "

 Haydi, durmanın kime ne faydası var.. 

Vedaların hangisi kolay olmuşki bu olsun.. 

"Yaşa" doyasıya yaşa... İçini kanatanı çıkarana kadar.. Toprağa kavuşsun berrak damlaların.. 

Benim için yağ.. Veda etmek zorunda olanlar için.. Kasvetinle, tüm öfkenle... Dökülsün, saçılsın her yana tüm vedalar.. Bir damla süzülsün yanağımdan.. Yine sevmeyeyim yağmurunu.. Ama sen yinede dökül.. Saçlarım bozulana kadar, seni farkedene kadar... Durma haydi, ne bekliyorsun...

Özledim..

Akmayı bekleyen  bir damla göz yaşı..

Sonsuzluk gibi bir yalnızlık..

düğümlenen sözcükler..

Söylenemeyen duygular..

Vakitsiz gidişler..

Anlatılması güç yaşanmışlıklar.. 

Korkular..

Bitmeyen.. Hiç bitmeyen bir sıkıntım var…

Hatırlanmamalılar… 

Özledim..

ASLA DEMEYİN !

ASLA DEMEYİN !

Susamak kadar, 
Nefes almak almak kadar,
Gözlerimin her  hareketi kadar...
İçimdesin.. Her iç çekişimde..

Umursamadan, düşünmeden yaşayabilmek bir mezihet bence. Bunu yapabiliyorken şu sıralar yapamamak ağrıma gidiyor. Heleki karşınızdaki kişi bunu çok iyi yapabiliyorken.

Sıfırdan başlamak her sabah... Bu çok fena malesef...

Affedince yorulur insan, yalnız kaldığında bir de; ama insanı en çok yoran şey hayal kurmaktır, olmayacağını bildiği halde .

Cengiz AYTMATOV

 

 

Oradan bakınca neyimi görebiliyorsun? İçimi mi? Dışımı mı? Karakterimi mi? Kişiliğimi mi? Düşüncelerimi mi? Görmediğin hiç bir şeyin peşine bu kadar düşme!

"bazıları yağmuru hisseder, bazıları da sadece ıslanır.." 

-hisseder gibiydim..

koşmuşsun ama olduğun yerde kalmışsın hep.

Yeni birini beklerken bile, yeni bi sevgili hayal ederken ya da ileride hayallerinin aşkını bulacağını düşünürken bile,
içten içe o’nu hayal edersin, o’nu istersin ya gene,
işte o çok berbat bişey.

Hiç kimseyi yalan söylediğini anlayacak kadar tanımak istemiyorum.

Telefona çocuksu bir heyecanla kaydettiğimiz o numarayı, yetişkin gözyaşlarıyla silmektir hayal kırıklığı, ayrılık.