....................

Hüzünlü bir güne adım attıı İzmir.

Sıkıntılı, üzgün gibi.. Ayrılığın son demlerini üzerinden atmak istercesine, öfkesi ve hüznüyle vuruyor karayel'ini insanın iliklerine işleyene kadar.. Veda etmek zorunda olduğunu kabul etmemecesine, inatla dökmüyor gözyaşlarını toprağa.. Ara ara birer damla düşüyor, yavaşça süzülerek.. Hissetmemesi için tutuyor.. Öfkesi arttıkça kara bulutlar giriyor araya..

" Durma.. "

 Haydi, durmanın kime ne faydası var.. 

Vedaların hangisi kolay olmuşki bu olsun.. 

"Yaşa" doyasıya yaşa... İçini kanatanı çıkarana kadar.. Toprağa kavuşsun berrak damlaların.. 

Benim için yağ.. Veda etmek zorunda olanlar için.. Kasvetinle, tüm öfkenle... Dökülsün, saçılsın her yana tüm vedalar.. Bir damla süzülsün yanağımdan.. Yine sevmeyeyim yağmurunu.. Ama sen yinede dökül.. Saçlarım bozulana kadar, seni farkedene kadar... Durma haydi, ne bekliyorsun...