Hayat Dedik Ya İşte; Nede Güzel Şimdilerde... :)

Bazen kısa bir cümledir hayat..

Bazende sayfalar dolusu bir kompozisyon..

Yüreğimizin ve aklımızın alamadığı kadar uzun, yaşayıp bitiremediğimiz her anı kadar kısa..

Öyle yada böyle vardığımız tek nokta; görebildiğimiz koca bir çerçevenin içindeki küçücük bir fotoğraf...

Kısacasık bir ömür, uzun ve dolu bir yolculuk olsun hayat, hayatınızda..

Nereye götürüldüğünüz değil, ne götüreceksiniz sırtınızdaki çantada...

Kocaman umutlar, en samimi kahkahalar.. 

Küçük mahcupluklar, büsbüyük bir yürek..

Heybeniz hep dolu dolu olsun vardığınız her yaşamda...

En mutlu, en güzel gece size gelsin heybesi hep dolu olanlar...

Sağlıcakla...

"Gitmişmiydi" Dedim... "Hiç Gelmemişti" Oysa Dediler..

Ara sıra hiç anlamadığınız ve tanımadığınız bir tını ile bir kor oturur içininiz ta en ücra köşesine..

Gözleriniz dolar.. Derin bir nefes eşliğinde yutarsınız yine...

Vucudunuzdan yüzünüze doğru gelen ürperti üşüme ve istemsiz bir titreme ile deler geçer sizi ansızın..

Tanıdık bir koku gelir derinden.. Bi kaç cümle.. Bi kaç an..

Hani sarılmak derim ya hep "herşeyin başı sarılmak" , öyle birşey işte...

Sımsıkı sarılır insan o an'a.. Yeniden yaşanır gibi, ilk günkü gibi bir arzu ile.. 

Gözlerini açsa hissettiğin nefesi kokuyu yitirmekten korkarcasına.. 

Öyle sımsıkı işte..

Hayat ne tuhafdır oysa..

Biten herşeyin yerini yenisi için açarken anlamayız burnumuzun direğinin hala cayır cayır yandığının...

"Hayaller değilmiydi seni bana getiren..

Yoksa ben miydim seni hayal eden...

Görünüp kaybolan silüetinde ki gibi..

Uzanıp tutamadığım her zerre damlacıklardın oysaki..

Hayaller değilmiydi bendeki seni sen yapan..

Yoksa ben mi değiştirdim senli olan beni...

Bizli bir yaşama sığdıramadıklarımız mıydı uçup gidenler..

Geriye kalan bir avuç toz bulutunda gizliydi oysa.. Erişemeden uçup giden..

Hayaller değilmiydi elbet birgün derdirten..

Yoksa çok mu hayal kurdukta silinip gittiler...

Oysa biz hiç.. Sadece hiç..

Hiç hayal kuramadık ki.. "

Anlamını yitirip yeniden kazandıranlar vardır ya hani..

Hani onlar vardır ya...

Ellerinden tutup bambaşka bir huzurun içinde bulutlar eşliğinde o sahilde iken, ağzınıza bir parmak bal çalanlar var ya hani..

Gün gelir omuzlarınızdan tutup silkelerler uyanın diye ya hani..

Hani onlar her şey çok güzelken, mutluyken herşey çok gerçek gibiyken; uçurumun orta yerine salıverirler ya birden..

O an şaşar ya işte felek.. Hani  en yapmaz dediklerimiz... Hani o en kıymetlilerimiz...

Hani varlar ya..

Vardı(lar)..

Vardılar toz bulutunda öylece uzaklaşıp gittiler.. Gittiler ya hani..

Gidenler bırakır ya ardında yarım bir yaşam.. 

Yürekten başlar, göz pınarlarına ilerler.. Küçük bir damla ile buluşup süzülüp giderler.. 

Gidenler o hayale hiç gelmemiştiler..

"Gitmişmiydi" Dedim... "Hiç Gelmemişti" Oysa Dediler..

Kocaman Bir Not !!!

Bazen hiç geçmez.. Geçmiştekileri geçmiş yapan geçmişliği değil zamanın azizliği..

Ekim Bitiyormuş :)

Koca bir Ekim ayı geçti ve ben bu ay içinde sadece 3 adet yazı yazmışım... ( Bu yazı ile 4 olacak ^__^ )

Evet garip bir durum aslında.. Günlerce tek sığındığım yerdi yazmak..

Hayat öyle yoğun ki.. 

Uykusuzluk, yorgunluk herşey öyle çok yoruyor ki beni yazamıyorum..

Yazma arzum kapalı bir kapı ardına gizlenmiş.. Kapıyı aralıyor arada bir kalan zamanda sessizce bekliyor bişeyleri.. 

Yetemiyorum kendime ve hayatıma son vakitlerde... 

Uzun süredir kitapların yüzüne bakmayan ben deli gibi okuyorum.. Elimde olan kitapları yığdım masamın üzerine öyle çoklar ki...

Nasıl kıydım ben onlara raflara tıkıştırarak diye hayıflandım..

Oyun delisi oldum ayrıca.. Hırs edip geçeceğim diyerek uğraşıp durdum.. Sonra basit bir hile buldum süreleri uzatıp durdum ondan da sıkıldım.. 

Telefonumda sürekli yedekleyip yada hiç durmasını istemediğim fotoğraflarım gibi bilgisayarı ve sosyal ağı hayatımdan sterilize ettim.. 

Bol bol çekim yapıyorum.. Bol bol laklak... Şakalara devam.. Ağlamak her zaman.. Abi ile kavgalar mı her daim.. Araba kavgası yapar olduk son zamanlarda beni bu gidişle zarar sokacak net..  : )

Anneye kocaman sarılmak en büyük hobim hala..  ♥ : )

Çikolata mı hayatımdaki her acı tat için bir küp büyüklüğünde yetip artan tek mutluluğum..

Kilo verdim bu arada.. 

Yüzüm kemik kaldı yine.. Seviniyorum kilo verince ama suratımın çökmesinden hoşlanmıyorum napim metebolizmamda kendim gibi anormal çalışıyor..

Neyim düz ki zaten... :) Hayatım baştan aşağı saçmalıklar ile doluken normal olmasını beklemek zaten beni anormal yapar...

Neyse kavram kargaşası iyi değildir.. Yemekleri bile karıştımamak gerek abicim... :)

1 senenin daha sonuna geldik sayılır .. İşyerimde kıdemimi gitgide arttırıyorum bunada seviyorum.. :)

Haytımda köklü bir değişim hala yok.. Değiştirme girişimlerinde bulunanlar var ama bende o istek yok.. 

Özümün, sözümün bir olduğu tek yer bugünlük yetsin devamı için bi ara gene uğrarırım.. 

Fakat sen hiç uğramaz oldun bak alınıyorum... = )

Ee hadi o zaman görüşürüz... 

Mutlu hafta sonları herkese.. :)

Sessizlik lütfen.. Sonsuza dek..

İnsanın içinde bulunan buruk yan hep durur oralarda bir yerlerde.. 

Toz kokan, nemli bir rafın en üstüne sıkıştırılmış o yıpranmış kitabın yırtık sayfaları arasındaki satırlara gizlenmiştir oysaki..

Küçük bi anda beklenmeyen bir başkalıkla gelip eski yerine konar ilk günkü gibi olan o ateşi ile..

Uzaklar yine çok yakın..

Kor gene aynı kor.. 

Tuz bastığımız yaralar gibi ağır ağır yanmakta..

Ne ilacı var ne merhemi.. Ne bir düşü var nede gerçeği... 

Sızlar insan.. 

Hatırlamak için olan o iyi olan her şey yerine hatırlanan hep bi sızıdır.. Yanan bir ateş, kor olup yerleşmiş bir an..

Yine ve yeniden...

Ağız dolusu bağırmak, uzun uzun duvardaki tabloya bakarak sakinliğinde bağırışlarımı dindirmek isterdim şuan.. 

Sayfalarca yazmak.. Anlatmak, hiç susmamak.. 

Vazgeçtim...

Ben susmalıyım.. Susmak en iyisi..

Anlatacakları olan insanların yaptığını ben susarak yapmayı öğrenmeliyim.. Hep yaptığımı yine yapmalı, yine ölüm sessizliğinde boşlukta olmalıyım..

Uzaklar gene uzak olsun.. İçimdeki yakınlığı uzak edebilmek susmak aslında..

Sessizlik lütfen.. Sonsuza dek..

Mutluluk Paylaştıkça Çoğalır =)

İnsanın ruh hali denen şey çok feci bişi yahu..

Bir gün kendinizi yerlerden yere atıp yakınırken yüzünüzden somurma ifadesi mevcut iken bir diğer gün sanki bir önceki gün olan kişi siz değilmişsiniz gibi olur..

Garip cidden :)

İnsanlar olarak anatomimiz baştan aşağı garip.. 

İçimde böyle ahım şahım bir neşe yok ama günaydın demek içinde dolulu kocaman bir gümüseye engel değil.. 

Bugün gömleğinin üzerine süveter giyip açık olan klimayı bana kapattırmaya çalışan mimar bozuntusuna bile takılmayacağım işte o derece neşem tam... :)

 

Güzel bir İzmir sabahı şahane bir cuma olsun.. Yarın son iş günü kesintisiz 8 günlük koca bayram tatili benim..

Bol fotoğrafları bol öpülmeli geçer umarım ki... :)

Gününüz aydınlık olsun... :)

Velhasıl-ı Kelam

Son zamanlarda hem iş hem özel haytımda çok stersli zamanlar geçiriyorum...

Eskiden aile içinde sorunlarım hiç bitmezken şimdilerde çevremdeki sorunlarla debeleniyorum.. 

Kalbim yine gereğinden fazla hızlı çarpıyor ve gene sandalyemin arkasına yaslanmadan oturmaya başladım.. Hızlı hareketlerle yetişmek ister gibiyim herşeye.. 

Çabuk geçsin diye uğraşıyorum..

Nedensiz hemde.. 

Gerçi nedenim çokta görmek ve işitmek istemiyorum hepsi o.. Yok sayıyorum ama ne zaman kadar bilmem.. Herşey gibi bilmiyorum bunuda işte...

Bir yandan yeni çevreler edinme peşindeyim.. 

Diğer yanda hayal kırıklıklarım... Hayal kırklarım iyice çoğaldı ki sorma gitsin..

Değer vermemek en doğru belki ama ben bunsuz yapamam ki..

Aranılan birimiyim dersen esasen öyle görünüyorum fakat değilim.. Bazen telefonumun sessizliğinden birgünde çalığ durması bana batıyor..
Kırılanlarımı bulamıyorum artık düştükleri yerlerden..

Birleştirdiğim parçaların aralarındaki boşluklar iyice çoğaldı..

Şunu çok daha iyi anladım.. Bana benden başka kimse dost olmazmış.. Olamazmış değil olmazmış..

Çok yanlış biriyim belkide.. Bilemiyorum.. Bende olsam bende benim gibi birine böyle davranırdım belkide de.. Kimbilir..

Yoruldum.. 

Sabrımı yitirdim..

Neşelerim yapmacık artık..

Çalan telefonlarıma yanıt vermekten çok kapatmayı yeğeliyorum..

Kullanılmışlık, küçük düşürülmüşlük hissini atamıyorum son zamanlardan üstümden..

Hayat acımasız değil... Derim ya hep..

Hayatı acımasız yapan biziz biz.. İnsanlar.. Çıkarlar.. 

Öyle işte.. 

Bir avuç huzura büyük bir kepçe ihanet oldu da bitti..

Haydi şimdilik eyvallah... Bir sonrakine kadar...