Özüne Dönmelisin... Unuttuğumda Hatırlatmalı birşeyler Bunu Bana...

Düşünüyorum dün geceden beri..

Hani insan bi sonucu bilmez ama tahmin eder ve tutar ya.. İşte öye..

Hani bizde kalkar deriz ya "belliydi ben demiştim" deriz..

Ne yazık ki; (ne yazık ki diyorum çünkü; bu durum hiç hoş değil bence) bende onlardan biriyim..

Ukallık değil her ne kadar özünde öyle görünsede.. Altıncı his ya bir öngörü hiç değil..

İnsanları tanıyabilecek bir vaziyette olmadığımı da biliyorum ama belkide fotoğrafın bana zaman içinde kazandırdığı en güzel yetenek budur.. 

Gözlem..

İnsanlarla yapacağım bir iki sohbette nedense işin sonu nereye varır, nasıldır diye yorumlar sıralamaya başlıyorum.. 

Çoğunu demeyeyim genelde sadece kendimle paylaşırım bunu ve kendi hüsnü kuruntum olduğunu kendime tekrarlayıp dururum..

Abartırım belki arada.. Ama yinede çoğunlukta yanılmam..

İnsanlara güven duygum hep vardır.. En büyük zaafım belkide bu.. Öyle değilmişim gibi yaparım sadece.. Güvenmezmiş gibi güvenenlerdenim işte..

"Herkes aynı değildir."

Herkes aynı  malesef... Bu Her-kes-in içinde o -her- kim ise onu bulana kadar..

İnsanların oyuncağı olmaktan sıkıldım.. İyi niyetimin suistimal edilmesinden, güvenimin boşa çıkarılmasından vs.. 

Artık, kırıcı dahi olmamaya başladı.. 

İsteksiz, güvensiz biri haline gelmeme ramak kaldı.. 

Umudu çoktan sildim.. İnsanlarla ilgili umudu yırttım yırttım ve buruşturum attım çöp kovama..

Özüme geri dönüş turlarına giriş yaptım bugün..

"Güvenmek yok.. İnsanları irdelemek ve hayatımıza sokmak yok..

Dış kapının tokmağıda yok.. Ta ki açana kadar.. "

Mutlu sabahlar güneşli hoş bir İzmir gününden...