Günleri düşünüyorum..
Kendimi ve günlerce yaşadıklarımı..
Yaşayamayıp kendimi yiyip bitirdiklerimi..
Bitirmiş olduklarımı ve bitmeyen herşeyi..
Düşlerimde bile kuramadığım her hayali nasılda kesip attıklarını..
Düşünüyorum..
İçimi cız ettireni..
Bir zamanlar var olup şimdilerde olmayanı...
Elimin bomboş kalmış olmasını...
Zamanla herşey iyileşir, hafifler geçmeyen izidir...
Düşündüren geride kalan sadece biraz toz topraktır..
Yağmur sonrası etrafa yayılan toprak kokusu gibidir..
Nemli ve mutsuzdur alabildiğine...
Küçüktür anlık mutlulukları.. Gelir ve geçer o rügarla..
Alıp götürür onu derin bir uyku eşliğinde..
Huzurlu, huzursuz bir serzeniş gibi..
Ah! Ne kolaymış meğerse!
Herşeyi başka bir bahara açılmak üzere rafa yerleştirmek..
Zalimsin zaman.. Hayattan daha çok sen zalimsin..
Kaçtığım herşeyi alıp götürdün benden..
Oysaki ben hep olsunlar istedim.. Hep içimde kalsınlar..
Bitiyor mu gerçekten ?
Çoktan gittin mi ?
...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder