Eskilerde kalmış herşey nasılda nüksedebiliyor tek bir fotoğraf karesiyle bile.. Üstelik yepyeni bir 'an' karesi iken..
Tercihlerim ve vazgeçtiklerim..
Hiç bir zaman bilemeyeceğim işte onları..
Bıraktım çünkü onları, sonu ne olur bana ne getirir nasıl yaşarım o zamanları o vazgeçtiklerimi.. Onlara hiç şans tanımadım ki...
Pişmanlık mı bu ?
Hepsini yaşamış olmayı dilemek bencillik mi ?
Hayatım bir küp şekermiş gibi bu an'larda..
Küçücük bir çay bardağı içinde ufacık beyaz bir küp..
Dört köşeli içine kapanık, sımsıkı böyle..
Sağlam..
Avucumda güçlükle kırabildiğim hatta kıramadığım bir taş parçası gibi...
Tek bir farkla...
Onu, bir sıvı beni ise; hayatın içine bırakmışlar çözülebilelim diye...
İşte! Çayın içine atıp yavaşça eriyip gitmesini izlercesine bakıyorum hayatıma...
Ne de kolay geliyor o şekeri izlerken..
Hızla eriyor.. Geçmiş zamana baktığımda da aynı öyle gibi..
Hızla akıp gitmiş ve bitmiş...
Ne hissettiğimi yada ne olduğunu aslında bilmiyorum..
Bilmekte istemiyorum zaten fakat, garipsiyorum işte ara sıra...
Şu ara sıralar olmasa hangi aralarda yorabilirim böyle şeylere kafamı onu ise hiç bilmiyorum...
En iyisi birine sımsıkı sarılmak... ( Mesela Anneme ♥ )
Unutmayın; her şeyin başı sarılmak !
t.a.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder