Bugün şunu çok iyi anladım, ben insanları olması gerektiğinde "daha" fazla değer veriyorum.. Sonundaysa hayal kırıklığına uğrayıp şaşıran hep ben oluyorum..
Neden şaşırıyorum ki buna..
Hak'ediyorum ben bunu..
Biz bizeyiz dimi..
Deyimi yerindeyse "benden de bi cacık olmaz" cidden..
Bu lafı kim demiş ise tam bana göre şuan...
İçimde kalmasın dökülsün o da.. Bilinsin, bileyim. Bileyim ki olmadık kişilere olmadık değerleri vermeyeyim..
Diyorum diyorum ama yine değişmiyor.. Huylu huyundan vazgeçmiyor he..
Vazgeçebilsem keşke.. Tüm geçmişimde silip atacaklarım var..
Nerde bende o yürek, o cesaret.. O istek..
Bencilce ve ukalaca olabilir belki ama şuna eminim ki benimle dost olmak, her insana masus birşey değildir..
Kendini beğenmişlik değil bu kesinlikle..
Ben sevdiklerim için gözümü bile kırpmam.. Ne olursa her daim her zaman orada olurum, yanlarında ellerini tutuyor oluyorum..
Bunu kendimi övmek içinde söylemiyorum.. Ben en çok kendimi yerden yere vuran biriyken üstelik..
Bu ne haddime düşer..
Kendimi mi övdüm belkide ama ben gerçekten ben BUYUM.
Benim dostum olabilmek bir ŞANSTIR bir kişi için..
Öyle yada böyle ne düşünürseniz düşünün..
Alnganım, kırılganım.. Değil iki sene iki aydır tanımış bile olsam, eğer ki ben bir kişiye o değeri vermiş isem bu bir FARKtır.
Değerini bilene tabi...
Üzgünüm..
Yanıldığım için değil, verdiğim değer için..
Kimseye olması gerektiğinden fazla değerle ödüllendirmeyin..
SAKIN DİYORUM..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder